Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας
Τελικά το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ έκανε και ένα καλό.
Κατάφερε
να ανατρέψει την κεντρική στρατηγική του διχασμού,
που εντέχνως και πειστικά πέρασε στην Ελληνική
κοινωνία ο Αλέξης.
Από εδώ οι προδότες φιλομνημονιακοί, από εκεί
οι πατριώτες αντιμνημονιακοί.
Τώρα που γίναμε όλοι μια ωραία φιλομνημονιακή παρέα,
καιρός να πούμε μερικές κουβέντες, γιατί έτσι όπως
τα έμπλεξε ο Αλέξης έχουμε πάθει και μια κρίση
πολιτικής ταυτότητας.
Αλήθεια πού πήγε το «ακηδεμόνευτο» κίνημα του
«δεν πληρώνω»; Γιατί ενώ οι μπάρες είναι κατεβασμένες
ο κόσμος απουσιάζει; Καταργήθηκαν τα διόδια και δεν
το ξέρω;
Που πήγαν οι «αυθορμήτως» προσερχόμενοι στις
πλατείες αγανακτισμένοι, όταν
ψήφιζαν οι προηγούμενοι καραγκιόζηδες στην βουλή τα
προαπαιτούμενα των δικών τους μνημονίων;
Γιατί εξαφανίστηκαν από τις πλατείες σε αυτές τις
ψηφοφορίες; Που πήγε τόσο πάθος, οργή και ......
αγανάκτηση;
Και οι «επαναστάτες» των Σκουριών; Που πήγαν τα ναυλωμένα
ούλμαν με τους «μπουρλοτιέρηδες»;
Τι έμεινα από όλα αυτά; Τα άσφαιρα προεκλογικά πυρά του
Σκουρλέρτη.
Και οι μούντζες στις παρελάσεις;
Και το «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή» όταν οι άθλιοι
προηγούμενοι ψήφιζαν τα δικά τους μνημόνια;
Τώρα που ο Αλέξης έσπασε το αυγό και ξεμύτισε το μνημονιακό
πουλάκι, λουφάξαμε και γίναμε επαναστάτες του καναπέ;
Τελικά ο ψηφοφόρος τα μνημόνια, δεν τα αξιολογεί με το πόσο
επαχθή είναι για τον Ελληνικό λαό, αλλά με το ποιο κόμμα τα
θεσμοθετεί;
Τα επιβάλλει το αντίπαλο κόμμα; Στα πεζοδρόμια και στα κάγκελα
ο οπαδός.
Τα εφαρμόζει το δικό μας κόμμα; «Μούγκα στην στρούγκα».
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την μεγαλύτερη μετάλλαξη της πολιτικής
ιστορίας του τόπου, φουντάραμε και εμείς στη λήθη τις υψηλές
μας προσδοκίες χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Και εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο και οξύμωρο, που
είτε δεν το έχουμε καταλάβει, είτε δεν του έχουμε δώσει
την προσοχή που πρέπει.
Οι ψηφοφόροι των φιλομνημονιακών συγκυβερνήσεων
του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ δεν
ψήφισαν ΠΟΤΕ μνημόνια.
Το 2009 οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ ανέδειξαν πρωθυπουργό το
«βλαμμένο» με 44%, γιατί τους έταξε ότι «λεφτά υπάρχουν»
και όχι ότι θα τους έβαζε στο μηχανισμό στήριξης, όπως
εξήγγειλε από το Καστελόριζο λίγους μήνες μετά.
Και στις επόμενες εκλογές του 2012 τιμωρώντας το για την
φιλομνημονιακή του στροφή, το 44% οι ψηφοφόροι του το
έκαναν 13%.
Οι οπαδοί της ΝΔ το 2012, ψήφισαν ως πρωθυπουργό τον
Σα(χλα)μαρά, επειδή είχε σηκώσει το λάβαρο του
αντιμνημονιακού αγώνα με τα Ζάππεια1 και 2 και για την
φιλομνημονιακή μεταστροφή, οι ψηφοφόροι του στις
επόμενες εκλογές του 2015 τον έστειλαν στην αντιπολίτευση.
Οι δε ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ, αντιδρώντας
για την συμμετοχή τους σε μνημονιακές κυβερνήσεις,
τους έστειλαν σπίτι τους.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι
οι μόνοι ψηφοφόροι στην πολιτική ιστορία της χώρας,
που ανέδειξαν στην εξουσία ένα κόμμα στο προεκλογικό
πρόγραμμα του οποίου περιελάμβανε μνημόνιο.
Η για να είμαι πιο ακριβής, ανέδειξαν στην εξουσία ένα κόμμα,
με μοναδικό σκοπό να εφαρμόσει το πιο στυγνό και το πιο
σκληρό μνημόνιο και τίποτα άλλο.
Το πρότεινε ο Αλέξης στις 20 Ιουλίου του 2015, το έφερε
στην βουλή και το ψήφισε στις 14 Αυγούστου, το έθεσε στην
κρίση του Ελληνικού λαού στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου
και οι ψηφοφόροι του τον έκαναν πρωθυπουργό.
Μας το είπε ξεκάθαρα άλλωστε και ο Αλέξης στην βουλή,
απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση: « Ο ελληνικός λαός για
πρώτη φορά ήξερε τι ψήφισε σε αυτές τις εκλογές.»
Οι αντιμνημονιακοί επαναστάτες, που ψήφισαν αν πλήρει
συνειδήσει το πιο επαχθές μνημόνιο από τα τρία, έριξαν με
μεγάλη ευκολία το ανάθεμα, όχι μόνο στις σάπιες μνημονιακές
ηγεσίες της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ που ευθύνονται για την
καταστροφή της χώρας, αλλά και στους απλούς ψηφοφόρους
τους, κατηγορώντας τους σαν προδότες, Μερκελιστές και
Γερμανοτσολιάδες, εκείνους που ουσιαστικά δεν ψήφισαν
ΠΟΤΕ μνημόνια.
Μετάλλαξη δεν έπαθε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι οπαδοί του.
«Φτύσαμε» τις αντιμνημονιακές μας επιλογές, «κατάργηση
των μνημονίων με ένα νόμο ένα άρθρο» που με τόσο πάθος
υποστήριζαμε στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου, θάψαμε το
«περήφανο» ΟΧΙ του δημοψηφίσματος παρωδία και
υποκλιθήκαμε στον Σουλτάνο. Ότι πει ο αφέντης Αλέξης.
Από το σύνθημα του Μάρξ: «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά
μια αθλιότητα χωρίς τέλος!» φτάσαμε στο: καλύτερα στα
τέσσερα παρά όρθιοι. Τραγική ειρωνεία, πως αλλάζουν οι καιροί,
η η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα κρύο;
Και τώρα, στο καινούργιο που ετοιμάζουν τι θα κάνουμε; Θα το
βλέπουμε να έρχεται, παραμένοντας απαθείς από τους καναπέδες
μας;
Γιατί ακόμα και αν δεν μεθοδεύουν το κούρεμα των καταθέσεων,
η καθυστέρηση της χρηματοδότησης των τραπεζών, η αδυναμία
εξεύρεσης ισοδύναμων όχι μόνο σήμερα με τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση,
αλλά και αύριο με τους αγρότες όπως κάποιοι τους έχουν υποσχεθεί
και η εμπλοκή με τα κόκκινα δάνεια, προς τα εκεί μας οδηγούν.
Η θα βρεθεί και εδώ, κάποιος άλλος Σεβαστάκης που θα πει: οι
ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταθέσεις, επομένως ας
τους να φωνάζουν, η κάποιος Σταθάκης η Φλαμπουράρης που θα
επιχειρήσει να αναδείξει το μέτρο του κουρέματος ως μια ηρωική πράξη
ανιδιοτέλειας, γιατί αν και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι
εκατομμυριούχοι με τεράστιες καταθέσεις στις τράπεζες, έβαλαν
τάχα πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον, το «συμφέρον»
του Ελληνικού λαού.
Τι μας εμποδίζει δηλαδή, να ξεγράψουμε τον ένοχο του χθες και να
ξαναγυρίσουμε στο σήμερα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Οι φιλομνημονιακές κυβερνήσεις της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ είναι
παρελθόν και οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζουν μακρινές αναμνήσεις.
Οι «αγανακτισμένοι» στην πλειοψηφία τους είναι τώρα στην εξουσία
και όσοι κρατούσαν τα λάβαρα της επανάστασης κοιτάζουν αμήχανα
αυτά που συμβαίνουν γύρω τους.
Αριστεροί, Δεξιοί, πρώην Κνίτες και Ρηγάδες, Κεντρώοι και
Σοσιαλδημοκράτες, όταν τα χατζάρια των ανεκδιήγητων
Κατρούγκαλου και Τσακαλώτου πέσουν στα κεφάλια μας,
όποιο κόμμα και αν ψηφίζουμε, όποια γλώσσα και αν μιλάμε,
την ίδια κραυγή θα βγάλουμε, το ίδιο ΩΧ θα πούμε.
