Όρθιος ρε. Το χρωστάς στην ιστορία σου… Λίγο Ζορμπά να πάρω τα πάνω μου μωρέ!
Έτσι δεν ξεκινάμε κάθε φορά αδελφέ; Έτσι δεν κάνουμε πάντα την αρχή μας; Με δυο γνώριμες νότες, ένα μοναχικό σπάσιμο της μέσης, καταμεσίς του δρόμου, και τα βλέμματα των περίεργων να μας παρατηρούν. Από πάνω μέχρι κάτω. Μα τι κάνει πάλι αυτός ο παλαβιάρης ο Έλληνας; Τι θέλει πάλι να μας πεί; Δεν .......
βαρέθηκε με Ζορμπάδες και συρτάκια να διεκδικεί κάθε φορά την κατάπληξη του πλήθους; Έλεος πια. Πόσες φορές, ακόμα, θα χορέψουμε στα βήματα του Καζαντζάκη για να μπορεί αυτός ο ανυπότακτος Ρωμιός να αποσπά με μέτριες ερμηνείες το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών; Eμείς κοπιάζουμε με γρήγορα αυτοκίνητα , αθόρυβα no frost ψυγεία και full hight definition τηλεοράσεις, νόμπελ Φυσικής και κινηματογραφικά υπερθεάματα, πρωτοποριακές ιατρικές ανακαλύψεις και επικά διαστημικά ταξίδια, να κερδίσουμε το σεβασμό των άλλων και αυτός ο μπαγαπόντης, ο Βαλκάνιος, τα καταφέρνει με μια απλή αναφορά στο πάτριο του εδάφους του.
Έλληνας φωνάζει και οι συνειρμοί ανοίγουν πόρτες! Για πόσο, όμως, ακόμα;
Σίγουρα όχι για πολύ. Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και κατακτά συνεχώς πεδία του επιστητού, τα οποία πριν από λίγα χρόνια φάνταζαν απροσπέλαστα στην ανθρώπινη διάνοια, οι αναμνήσεις δοξασμένων προγόνων σιγά σιγά ξεθωριάζουν και παύουν να συγκινούν. Ο «κληρονομικώ δικαιώματι» σεβασμός, που απαιτούμε κάθε φορά από τους ξένους για τα επιτεύγματα των μακρινών μας προγόνων, αγγίζοντας ορισμένες φορές η απαίτησή αυτή ή και ξεπερνώντας ακόμα τα όρια του φολκλορ και του γραφικού, δεν μπορεί εσαεί να μας ξελασπώνει για την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά που επιδεικνύουμε σε όλους τους τομείς. Όσο σίγουρο είναι πως οι πρόγονοί μας έδωσαν τα φώτα της Δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο άλλο τόσο σίγουρο είναι πως εμείς οι σπιθαμιαίοι επίγονοι τους, επιμένουμε να της αλλάζουμε τα φώτα και να διακωμωδούμε τους θεσμούς και τις αρχές της.
Μπορεί οι αρχαίοι να επιλέξανε συνειδητά να φυλάττουν Θερμοπύλες, εμείς όμως εδώ και πολλά χρόνια επιλέξαμε εξίσου συνειδητά να υπηρετούμε Μαλακάσες. Και γι´ αυτό δεν ευθύνεται κάνενας βάρβαρος και καμία τρόικα.
Το χρέος τους, λοιπόν, αυτοί το έκαναν. Ήρθε η ώρα να πράξουμε και εμείς το δικό μας και να στήσουμε πάλι την Ελλάδα του Ζορμπά περήφανη στα πόδια της. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζονται χέρια γερά. Και εξορισμού αυτά βρίσκονται στους ώμους τους δικούς μας. Της νέας γενιάς. Της προδομένης γενιάς. Της γενιάς που πρέπει, επιτέλους, να βγει μπροστά και να διεκδικήσει την πολιτική και τη Δημοκρατία από την κατοχή των πολιτικών χούφταλων και των απολίτικων γόνων τους. Αυτήν την κατοχή καλούμαστε να αποτινάξουμε από πάνω μας και αυτούς τους γηραλαίους γκαουλάιτερ να αποδώσουμε στη χλεύη της αυριανής ιστορίας.
Τους τρόπους θα τους βρουν οι παρέες και οι τσακωμοί τους. Τις πορείες θα τις καθορίσουν οι επιλογές του καθενός από εμάς και η συνέπειά τους. Όποιος αντέχει ας βγεί μπροστά. Όποιος όχι ας τολμήσει τουλάχιστον την ανατροπή μέσα του και ας ξυπνήσει την Κυριακή εκείνη των εκλογών και να ψηφίσει για αρχή την πολιτική ανανέωση των προσώπων.
Να τιμωρήσει τη lifestyle χαζοχαρουμενιά, να πετάξει στον Καιάδα την πνευματική αναπηρία των παιδιών του κομματικού σωλήνα και να γυρίσει την πλάτη του στους άγευστους γόνους του πολιτικού ιχθυοτροφείου. Kαι όποιος μπορέσει, να ζητήσει ευγενικά από τον παππού ή τη γιαγιά του να μην καταδεχτεί να ρίξει το σταυρωμένο φάκελο που θα του δώσουν τα παιδιά του. Ας μείνει σπίτι εκείνη την ημέρα για χάρη των λατρεμένων εγγονιών του. Μήπως και μπορέσουμε να αναδείξουμε εμείς οι νέοι εκείνες τις μονάδες που αξίζουν της προσοχής και της επιβράβευσής μας. Μήπως καταφέρουμε δια του κατακερματισμού να εξαναγκάσουμε το πολιτικό σύστημα σε ριζική ανασυγκρότηση. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν από μόνα τους. Βήμα βήμα θα φτάσουμε στην Ελλάδα του Ζορμπά.
Γιατί αυτήν την Ελλάδα πρέπει επειγόντως να ξαναφτιάξουμε. Σκέτη. Χωρίς τζατζίκι, φουσκωμένες ταρίφες για τους ξένους, εφήμερες αρπαχτές , μπαζωμένα ρέματα, εισαγόμενους τυφλοσούρτηδες για την οργάνωση του Δήμου, κακομαθημένους και άγλωσσους μεγαλοσυνδικαλιστές, αυτιστικές κοινωνικές συμπεριφορές, ξένες επενδύσεις και κεϋνσιανά μοντέλα της πλάκας. Τα χρειώδη αρκούν για να στήσουμε πάλι όρθιο το Ζορμπά στα βήματα του χορού του. Ισονομία όλων, εκδίωξη των κομμάτων από τους θεσμούς και τα Πανεπιστήμια, κράτος πρόνοιας για όσους έχουν πραγματική ανάγκη και όχι για όλους όσοι είδαν φώς και μπήκαν, επιστροφή στα παραγωγικά επαγγέλματα του παρελθόντος, επαναφορά του «κόποις κτώνται» για τα αγαθά μας και αποκατάσταση των λέξεων που κάπου εκεί, μέσα στη σοσιαλιστική παραζάλη της δεκαετίας του 80, ξεχάσαμε πίσω μας. Φιλότιμο, μεράκι, μόχθος, αξιοπρέπεια, λεβεντιά και πάνω απ´ όλα τσίπα.
Και το κυριότερο, πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι για την ανάπτυξη αυτής της χώρας υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι πολίτες και κανένας άλλος. Ούτε το κράτος, ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Γερμανοί, ούτε κανείς άλλος εισαγόμενος διάολος. Την ανάπτυξη θα τη φέρουμε εμείς σε αυτόν τον τόπο και τον πλούτο που θα παραχθεί από αυτήν θα τον διαχειριστούμε μόνοι μας!
Πώς με είπατε; Εθνικιστή; Ναι μωρέ είμαι. Ποιος σας είπε πως ντρέπομαι γι’αυτό; Αλλά κάντε μου τη χάρη. Τον εθνικισμό, αυτό το βδέλυγμα για εσάς, που μου πετάτε κάθε τόσο περιφρονητικά στα μούτρα, θα τον ορίσω εγώ. Γιατί εγώ τον κουβαλώ. Εθνικισμός θα πεί «με βρίσκει συφορά μεγάλη και εγώ βάνω την πατρίδα εμπρός και στέκομαι όρθιος στα πόδια μου» . Εθνικισμός θα πει «γραπώνω έναν Ζορμπά , τον βάνω κάτω και τον τσαλαπατώ με βήματα χορού κάθε φορά που με κοιτάνε αφ´υψηλού οι μαντάμ σουσούδες της Ευρώπης». Εθνικισμός θα πει «να κοιμάμαι Έλληνας και να ξυπνώ πολίτης αυτού του κόσμου» .
Γιατί εθνικιστής σου επιτρέπεται να είσαι μονάχα τη φευγαλέα εκείνη στιγμή που σφαλνούν τα μάτια σου. Όλες τις άλλες ώρες είσαι άνθρωπος, όμοιος με τους άλλους. Αυτόν τον εθνικισμό υπηρετώ εγώ. Τον εθνικισμό της φευγαλέας περηφάνιας, των μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού στεναγμών στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, της στιγμιαίας εκείνης ψαύσης του παρελθόντα χρόνου που σε συνδέει με γνώριμες μορφές μιας άλλης ηρωικής εποχής . Τον εθνικισμό του κοινού βίου. Του κοινού πεπρωμένου. Σε αυτόν που προστρέχεις σαν ο ιδωτικός σου βίος αποδειχτεί ανώφελος. Σε αυτόν που αποζητάς ορμήνιες σαν και ο δημόσιος βίος σου ακολουθήσει την ίδια ανώφελη πορεία. Ε, λοιπόν, προοδευτικούρες, αυτόν τον εθνικισμό σας καλώ να νιώσετε και να αφήσετε πίσω σας τα εισαγόμενα διεθνιστικά σας φληναφήματα και τους κομπλεξικούς σας κοσμοπολιτισμούς. Νιώστε Έλληνες, επιτέλους, μήπως και σωθούμε. Νιώστε Έλληνες μήπως και αλλάξουμε ρότα, δίχως πολλά σκαμπανεβάσματα. Δώστε τη χαρά στο Ζορμπά να ξανασταθεί λεβέντης στα πόδια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου