ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ Ο ΝΕΣΤΩΡΑΣ ΤΗΣ ΥΓΕΙΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.....

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης Δείτε όλα τα άρθρα του/της

Κάτι «μυρίζει» η αναταραχή στον χώρο του Τύπου!..

ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ αυτές τις μέρες στο μέτωπο της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Ισως η μεγαλύτερη στην ιστορία του Τύπου!.. Καλπάζουσα κρίση με στάση πληρωμών και ομαδικές απολύσεις στις 55 (!!!) εφημερίδες και στους 54(!!!) ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, μόνο της Αττικής. Χαμός με τις εκλογές στα ψηφοθηρικά σωματεία και στα ασφαλιστικά ταμεία, με τους 12.000 «δημοσιογράφους»(!!!), εντός και εκτός εισαγωγικών. Αθόρυβη σφαγή μεταξύ δεινοσαύρων της mediaκής ζούγκλας. Και, βέβαια, η εμφανέστατη και επικινδύνως αυξανόμενη περιφρόνηση του μεγάλου κοινού προς τα παραδοσιακά μέσα δημοσιότητας… ...ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ τη δραματική μείωση των κυκλοφοριών και της τηλεθέασης, την κάθετη πτώση των διαφημίσεων, το θηριώδες παθητικό, ακόμη και στα επτά μεγαλύτερα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας (με τις αιωνίως προσωρινές άδειές τους), αλλά και στα 110 περιφερειακά και στους 947 ραδιοσταθμούς της χώρα ς- «ζωή να ’χουν»!!!. Και βεβαίως, τη γέννηση εκατοντάδων νέων blogs, μέσω των οποίων κορυφώνεται το ξέσπασμα της άνεργης νεολαίας εναντίον όλων των εξουσιών, ιδιαίτερα όμως της «4ης εξουσίας», δηλαδή του... σιναφιού μας!.. ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ κανείς ότι η 31η Μαΐου του 1987, ημέρα που ο (ξεχασμένος από τους πάντες) Μιλτιάδης Εβερτ, ως δήμαρχος Αθηναίων, ξεκινούσε την ελεύθερη ραδιοφωνία με τον «9,84», θα γινόταν η αφετηρία ενός χειμαρρώδους πολλαπλασιασμού σταθμών και καναλιών (φαινόμενου μοναδικού στην Ευρώπη), με ιδιοκτήτες ακόμη και σεσημασμένους, που ίδρυαν σταθμούς για να στήνουν δουλειές, να εκβιάζουν υπουργούς, να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, ακόμη και για να ρίχνουν κορίτσια στο κρεβάτι τους… …ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ κανείς ότι η 15η Ιανουαρίου του 1915, ημέρα που ο Κονδυλάκης, ο Παπαντωνίου και ο Ξενόπουλος ίδρυαν το «Ταμείο Αλληλοβοηθείας» των πάμπτωχων τότε δημοσιογράφων που πληρώνονταν με... μακαρονάδες,(«ταμείο» που εξελίχθηκε στη σημερινή ΕΣΗΕΑ), θα μαγαριζόταν με τόσους αχόρταγους καραγκιόζηδες και διεφθαρμένους κονδυλοφόρους που νοικιάζουν ή πωλούν τις πένες και τα λαρύγγια τους, πιτσιλώντας ακόμη και αυτούς που τιμούν το λειτούργημα, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία… Η «4Η ΕΞΟΥΣΙΑ» (βαρόνοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές) λειτούργησε αποσυνθετικά τις τελευταίες δεκαετίες. Συμβιβάστηκε αμαχητί με τις τρεις «συντεταγμένες». Δεν πυροδότησε επαναστάσεις όπως εκείνες του 1843, του 1862, του 1909 και του 1922. Δεν γέννησε έναν νέο Γαβριηλίδη. Φταίμε όλοι για το κατάντημα, καθαροί και λεκιασμένοι. Μετατρέψαμε τα media σε οίκους εμπορίου. Οι εξαιρέσεις είναι σπάνιες, δεν φτουράνε, πνίγονται, δεν αντέχουν στον αποπνικτικό ανταγωνισμό. Και έτσι ήλθε ο κατήφορος... …ΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ να έχουν χάσει όλες μαζί οι ημερήσιες εφημερίδες στα έξι τελευταία χρόνια τρεις φορές την κυκλοφορία τους. Και από 320.000 φύλλα που πουλούσαν τον Μάιο του 2007 να πουλούν 98.500!.. Οι δε κυριακάτικες, στο ίδιο διάστημα, να έχουν πέσει από τα 1.100.000 φύλλα στα 505.000! Ποιος περίμενε να αγοράζονται οι εφημερίδες μόνο για τις προσφορές τους;… Να αναμένουμε ίσως τα ακόμη χειρότερα τώρα το καλοκαίρι; Να αναμένουμε λουκέτα και εξαθλίωση; Να αναμένουμε το τέλος της παραδοσιακής δημοσιογραφίας; …ΟΧΙ, ΒΕΒΑΙΑ, γιατί σε αυτό τον χώρο που σήμερα δεινοπαθεί, ανάμεσα σε αχόρταγους βαρόνους και σε «αλήτες και ρουφιάνους» υπάρχουν κρυφοί, ανώνυμοι, σιωπηλοί, σεμνοί στρατιώτες, έτοιμοι να δώσουν την ψυχή τους σε όποιους αποφασίσουν να ηγηθούν μιας επαναστατικής εξυγίανσης στον χώρο του Τύπου ό,τι και αν τους κοστίσει. Γνωρίζω ότι το λειτούργημα διαθέτει άφθονο «επαναστατικό υλικό». Γνωρίζω ακόμη ότι υπάρχουν και κάποιοι ρομαντικοί επιχειρηματίες, καλοί πατριώτες, που θα ήθελαν να ενθαρρύνουν ένα ανατρεπτικό κίνημα, ακόμη και στον χώρο του Τύπου. Αλλωστε, κάπως έτσι ξεκίνησαν αρκετές μικρές και μεγάλες ανατροπές στην ιστορία. Πυροδοτήθηκαν από παράγοντες που στήριξαν αρχικά, αλλά σιχάθηκαν τελικά το Σύστημα γιατί δεν άντεξαν τη βρωμιά του… «ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ», θα πουν κάποιοι!.. «Μη χάνουμε την αισιοδοξία μας», θα επιμείνω - και έχω τους λόγους μου. Η δόλια πατρίδα παλεύει, ανασαίνει, δεν το βάζει κάτω. Και περιμένει και από εμάς, τους ανθρώπους του Τύπου, βετεράνους, μάχιμους και ευέλπιδες, να φανούμε άξιοι της αγωνιστικής ιστορίας του!..