Κακοπαιγμένος θίασος
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΛΗΣwww.johnloulis.gr
Οι εκλογές στις οποίες οδεύει η χώρα, δεν θα μπορούσαν παρά να αντανακλούν τις παθογένειες του κομματικού συστήματος, τόσο όσον αφορά τις αναμετρήσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όσο και εκείνες των ευρωεκλογών. Και στις δύο περιπτώσεις, οι βασικοί ανταγωνιστές εμφανίζονται στρατηγικά ανερμάτιστοι μη έχοντας καμία επαφή με τις αντιλήψεις και τις αγωνίες των πολιτών. Άλλωστε, ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό των βασικών πυλώνων του κομματικού συστήματος είναι ο εγκλωβισμός στον μικρόκοσμό τους.
Το πιο ανεκδιήγητο περιστατικό, που σφράγισε την προεκλογική εκστρατεία ήταν το απίστευτο «δίλημμα» το οποίο επιστράτευσε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συσπειρώσει τα ήδη δραματικά συρρικνωμένα υπολείμματα του ποσοστού του 2012. Αντί να εξηγηθεί θετικά, γιατί ωφελείται η χώρα από μια αξιοπρεπή πολιτική παρουσία του ΠΑΣΟΚ, επιστρατεύθηκαν φοβικά σύνδρομα συνδεδεμένα με την αδυναμία στήριξης της δικομματικής κυβέρνησης, εφόσον προκύψει ένα ακόμη πιο συρρικνωμένο εκλογικά ΠΑΣΟΚ! Το μήνυμα «στηρίξτε μας για να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση» ήταν δευτερευόντως «εκβιαστικό». Πρωτίστως ήταν ανόητο και σύμπτωμα της πολιτικής παρακμής του κόμματος. Και συνακόλουθα αυτοκαταστροφικό.
Αυτοκαταστροφική εμφανίζεται και η προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ με ένα πομπώδες τηλεοπτικό σποτ εξωραϊσμού μιας πραγματικότητας, που βιώνουν εκατομμύρια πολίτες. Αυτοί εξοργίζονται με τις φαντασιακές προοπτικές, ότι ήδη «βγαίνουμε από την κρίση». Ούτε βεβαίως η καλλιέργεια του φόβου για τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιοποιηθεί όπως το 2012, ως ξαναζεσταμένο φαγητό το οποίο έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του. Η ΝΔ, αν δεν κυριαρχούσαν παλαιοκομματικές και στενόμυαλες αντιλήψεις, θα έπρεπε να επιλέξει ένα επικοινωνιακό αφήγημα χαμηλότονο κάνοντας λόγο μόνο για βήματα προόδου και επισημαίνοντας ταυτόχρονα δυσκολίες που υπάρχουν στην πορεία της χώρας. Αλλά βεβαίως, ο μαξιμαλισμός -με κινδυνολογίες για τον «εχθρό» και ωραιολογίες για το τι πράττουν οι κυβερνητικοί- είναι στο DNA του επιτελείου της (όπως λ.χ. τα περί «αυτοδυναμίας» τον Μάιο του 2012, σε μια ΝΔ του 19%). Έτσι, η επικοινωνιακή αξιοπιστία πάει περίπατο.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει μια εκστρατεία, που απεμπολεί την ευκαιρία να χτίσει μια στοιχειώδη «κυβερνητική αξιοπιστία». Επενδύοντας απλώς στην αποδοκιμασία των κυβερνώντων, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν κερδίσει τη μάχη των ευρωεκλογών, θα πετύχει μια πύρρειο νίκη, απλώς ως το μη χείρον, διαμορφώνοντας έτσι σαθρές παρούσες και μελλοντικές εκλογικές βάσεις. Ταυτόχρονα, τα πρώτα δικά του σποτ (όπως εκείνο με την ΕΡΤ), αντί να αφορούν στα προβλήματα των πολιτών, αναμασούν όσα (εκτός τόπου και χρόνου) «συγκινούν» τον κομματικό μικρόκοσμό του. Πάντως, αν μη τι άλλο, ο Τσίπρας είχε την ευφυΐα να κατεβάσει τον πήχυ των προσδοκιών, την ώρα όμως που στο κόμμα του «κάθε πικραμένος» τον ανεβάζει όπου ο ίδιος κρίνει - φυσικά με περισσή ακρισία.
Προφανώς, αυτή την Κυριακή, δεν θα υπάρξει εικόνα της κομματικής δυναμικής. Ενδιαφέρουσες πτυχές αφορούν στη νίκη αμιγώς αυτοδιοικητικών στις μεγάλες πόλεις, καθώς και στην έκταση της αποχής. Φυσικά, στην τηλεόραση θα υποστούμε ένα μαρτύριο ανούσιας μάχης εντυπώσεων με ακατάσχετη πολυλογία. Οι πραγματικές εντυπώσεις θα φανούν στις ευρωκλογές και μόνον τότε. Ας κάνουμε λοιπόν υπομονή μέχρι να πέσει η αυλαία στον κακοπαιγμένο κομματικό θίασο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου