Όλα βοούν: ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!
Πρώτη καταχώρηση: 06/02/2015 - 09:00
Τελευταία δημοσίευση: 06/02/2015 17:00Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko
Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;
Ο κ.Ντράγκι – ο πρώην αντιπρόεδρος της «Goldman Sachs» και νυν διοικητής της EKT – αφού μετέτρεψε τις μαύρες τρύπες των τραπεζών σε χρέος που μαζί με τους εγχώριους «πατριώτες» το φόρτωσε στην καμπούρα του ελληνικού λαού, τώρα εκβιάζει τους Έλληνες με οικονομική ασφυξία. Ο κ.Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ, είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
Ο κ.Ολάντ, ο… σοσιαλιστής, χαιρέτησε χτες την απόφαση της ΕΚΤ να ρίξει τροχιοδεικτική βολή υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, λέγοντας ότι ήταν μια «νόμιμη και λογική» κίνηση εκ μέρους του Ντράγκι. Ο κ.Ολάντ είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
Ο κ.Γιούνκερ, ο κύριος που επί 18 χρόνια ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έκανε πλάτες στις πολυεθνικές για να φοροαποφεύγουν μέσω της χώρας του, μας δήλωσε ότι το μόνο που αναγνωρίζει η Κομισιόν είναι τα Μνημόνια. Ότι το μόνο που ευαρεστείται να επιτρέψει στον ελληνικό λαό είναι να τον βλέπει να σέρνεται στα γόνατα. Ο κ. Γιούνκερ μας είπε… δημοκρατικότατα εκ μέρους της Κομισιόν του ότι «δεν θα ανατρέψουμε τα πάντα επειδή είχαμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα» στην Ελλάδα. Ο κ.Γιούνκερ (και η Κομισιόν του) είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
Ο κ.Ντομπρόφσκι, ο αντιπρόεδρος του Γιούνκερ, μας είπε χτες να μην διανοηθούμε να ακυρωθεί έστω και μια ιδιωτικοποίηση, να μην διανοηθούμε καν να πάει ο κατώτατος μισθός στο γλίσχρο επίπεδο των 751 ευρώ, να μη διανοηθούμε ότι δεν θα απολυθούν κάτι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα. Αυτός, ο Γιούνκερ του, η Κομισιόν τους, ο Ντάισελμπλουμ τους, το Eurogroup τους είναι «εταίροι»; Είναι «φίλοι»; Είναι «σύμμαχοι»;
Ο κ.Σουλτς, ο πρόεδρος του «δημοκρατικού» λιβανιστηριού της ΕΕ που εδρεύει στο Στρασβούργο, απείλησε την Ελλάδα με χρεοκοπία και τον ελληνικό λαό με αφανισμό. Ο κ.Σουλτς και το «δημοκρατικό» του λιβανιστήρι είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
***
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές: Το θέμα δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα ή οι καλές προθέσεις των διαπραγματευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, ο Σόιμπλε της, δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», όπως δήλωσε ο κ.Τσίπρας στη συνάντησή του με τον Ολάντ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
Το θέμα είναι ότι: Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου».
Το θέμα είναι ότι: Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.
Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
***
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η
Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα
σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και
ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» την οποία έκλινε σε όλες τις πτώσεις χτες ο Σόιμπλε στην συνέντευξη με τον Βαρουφάκη και η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα.
Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής.
Στην περίπτωση που το κολαστήριο αντιμετωπιστεί σαν πεδίο διαπραγμάτευσης, τότε θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που – μοιραία - θα ξεκινάει με αυτό που είπε χτες ο κ.Βαρουφάκης. Που όταν ρωτήθηκε ποιο μέρος του μνημονιακού προγράμματος απορρίπτει η Ελλάδα, απάντησε ότι «το 60% - 70% του προγράμματος είναι μέτρα που θα παίρναμε κι εμείς»!
Αλλά αν - πριν ξεκινήσεις τη διαπραγμάτευση - αποδέχεσαι το «60% με 70%» ενός προγράμματος κατά… 1.000% απάνθρωπου, τότε; Είναι άραγε μεμψιμοιρία να υποθέσει κανείς ότι το ξεκίνημα προϊδεάζει για το που θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
Δεν είναι μεμψιμοιρία. Είναι ρεαλιστική ανάλυση των δεδομένων. Που δεν έχει καμία σχέση με την «πεμπτοφαλαγγίτικη» χαιρεκακία κάποιων αθλίων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που αντιπολιτεύονται όπως κυβερνούσαν: Με πυξίδα τα μέιλ της τρόικας.
Είναι ρεαλισμός στη βάση της ανάλυσης της πραγματικότητας. Που δεν έχει να κάνει με τις ανόητες προφητείες περί «κωλοτούμπας» του διαπραγματευτή. Έχει να κάνει με το πρόδηλο: Ότι στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.
***
Οι εξελίξεις
των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα
λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της
εξόδου από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας
των μονοπωλίων.Φυσικά δεν αεροβατούμε. Το γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει αυτή την άποψη. Σεβαστό. Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός επί 40 χρόνια τους ανεχόταν.
Ο ελληνικός λαός αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς. Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
Ο λαός μας αξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
Και η αξία αυτού του αναγκαίου δρόμου, αν κάτι υποδεικνύει σε συνθήκες που ο λαός δεν έχει πάρει ακόμα μια τέτοια απόφαση, είναι τούτο: Τις ευθύνες εκείνων που έχουν το χρέος, χωρίς να αποσπαστούν από το σημερινό λαϊκό αίσθημα, να επιμείνουν και να ηγηθούν με πειστικό, με αποφασιστικό και ενωτικό για το λαό τρόπο σε αυτή την προσπάθεια.
email: mpog@enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου