του Χρήστου Ξανθάκη
Ο Τσίπρας, ο Φουκουγιάμα και το μπαρμπούνι της Βασούλας
Πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια, που έπεσε το Τείχος και εσκίσθη το Σιδηρούν Παραπέτασμα, βγήκε εκείνο το εξυπνοπούλι ο Φράνσις Φουκουγιάμα και μίλησε για το Τέλος της Ιστορίας. Ότι δηλαδή πάει πια τερματίστηκαν οι ιδεολογικοί πόλεμοι και κατήγαγε νίκη περηφανή ο καπιταλισμός και ισοπεδώθηκαν τα κουμμούνια και κάθε αντίπαλο δέος τέλος πάντων και τη δάγκωσαν την πιπεριά οι εχθροί της ελεύθερης αγοράς. Τέρμα, τελεία, φινίτο, η ιστορία μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο και από εδώ και πέρα θα ασχολούμαστε όλοι και όλες με το πώς θα κονομήσουμε στον γενναίο καινούριο κόσμο. Τάδε έφη Φράνσις.
Τότε λοιπόν ξεκίνησε η Εποχή της Ειρωνείας. Βρετανική εφεύρεση αυτή, μιας και δεν μπορούσαν οι Εγγλέζοι να αφήσουν μόνους τους Αμερικάνους στην περιγραφή των νέων δεδομένων. Του τύπου αφού ξεμπερδέψαμε με τον καυγά αριστεράς-δεξιάς και επικράτησε πανηγυρικά η μία πλευρά, τώρα πλέον δεν μπορούμε να την αμφισβητήσουμε. Να την ειρωνευτούμε μπορούμε μόνο, να σπάσουμε πλάκα μαζί της, να διασκεδάσουμε με τα καμώματά της. Και στο τέλος της ημέρας να κοιμηθούμε με το χαμόγελο στα χείλη, αναλογιζόμενοι πως θα κονομήσουμε κλπ. κλπ.
Το πάρτι κράτησε κάτι παραπάνω από μια δεκαετία. Κι ύστερα ήρθε η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου και γίνανε όλα μπάχαλα και μας αποχαιρέτησαν οριστικώς τόσο το Τέλος της Ιστορίας όσο και η Εποχή της Ειρωνείας. Οι Εγγλέζοι μάλιστα, πάντα όπου γάμος και χαρά, έσπευσαν να βαφτίσουν «Τέλος της Ειρωνείας» την τραγωδία στους Δίδυμους Πύργους. Κάτι σαν σύνθεση των δύο προηγουμένων ευφημισμών, να το ακούει ο Φουκουγιάμα στα όνειρά του και να σπάει την κεφάλα του στον τοίχο γιατί δεν το σκέφτηκε πρώτος.
Τα ανάλογα φαινόμενα στην Ελλάδα; Μα το Τέλος της Ιστορίας επί Κώστα Σημίτη καιΚώστα Καραμανλή, που συνοδεύτηκε από την δική μας Εποχή της Ειρωνείας. Όταν τα ημεδαπά media δημοσίευαν βαρυσήμαντες συνεντεύξεις Σκανδαλίδη (μη γελάτε, το έχω ζήσει στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»…), όταν η Έλλη Στάη διασκέδαζε κάνοντας ρόμπα (άντε ρομπίτσα) υπουργούς on air και αυτοί ανταπέδιδαν με χαμόγελα, όταν έκλανε το μπαρμπούνι της Βασούλας και μάσαγε ταραμά η κατσίκα της Ντόρας, ξεσηκώνοντας πλήθος σχολίων για τη σπουδαιότητα των ιστορικών πρωτοβουλιών.Και φυσικά είχαμε και Τέλος της Ειρωνείας. Το Καστελόριζο του ΓΑΠ…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στην Αριστερά και στα πεπραγμένα της. Και στην πρόσφατη υποχώρηση του πρωθυπουργού έναντι των Ευρωπαίων εταίρων, που κατά κάποιο τρόπο λειτούργησε ως το δικό της Τέλος της Ιστορίας. Όπου ο πραγματισμός της επιβίωσης αντικατέστησε την ιδεολογική καθαρότητα, όπου το «Όχι» μεταμορφώθηκε σε «Ναι», όπου η γλώσσα του ΠΑΣΟΚ ξανάζησε στιγμές δόξας και τιμής. Με τις δημοσκοπήσεις την ίδια ώρα να δίνουν διαφορά είκοσι μονάδων (και βάλε…) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ηγεμονία δηλαδή και κυριαρχία και απόλυτη Ειρωνεία για την αξιωματική και όχι μόνο αντιπολίτευση. Με τους επικεφαλής της να λένε αρχικώς τα μύρια όσα αλλά να σύρονται εν τέλει πίσω από τη δυναμική και τις συμφωνίες τουΤσίπρα.
Κυριακή όμως, κοντή γιορτή. Στις είκοσι του μήνα λέει η κυβέρνηση ότι θα τα βρούμε με τους Θεσμούς και τους Ευρωπαίους και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο. Θα φτάσουμε στις υπογραφές για το φρέσκο ντιλ, που θα ανοίξει τις κάνουλες με τα λεφτά και θα στηρίξει την ελληνική οικονομία. Κι από την άλλη, ενδέχεται (λέω ενδέχεται, ώσπου να δω τα χαρτιά) να πλήξει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της μέσης ελληνικής οικογένειας. Βραχυπροθέσμως έστω, αλλά και πόση υπομονή μπορείς να κάνεις πια; Από αυτή την ισορροπία λοιπόν, από την παλάντζα ανάμεσα στα λεφτά που θα πέσουν στην αγορά και στα λεφτά που θα αφαιρεθούν από τα πορτοφόλια, θα κριθεί αν η κυβερνητική Αριστερά θα συνεχίσει να πορεύεται παρέα με το Τέλος της Ιστορίας ή θα της έρθει ολοσούμπητο ένα Τέλος της Ειρωνείας και θα ψάχνει να βρει το διακόπτη και το πορτατίφ…
Κυριακή όμως, κοντή γιορτή. Στις είκοσι του μήνα λέει η κυβέρνηση ότι θα τα βρούμε με τους Θεσμούς και τους Ευρωπαίους και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο. Θα φτάσουμε στις υπογραφές για το φρέσκο ντιλ, που θα ανοίξει τις κάνουλες με τα λεφτά και θα στηρίξει την ελληνική οικονομία. Κι από την άλλη, ενδέχεται (λέω ενδέχεται, ώσπου να δω τα χαρτιά) να πλήξει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της μέσης ελληνικής οικογένειας. Βραχυπροθέσμως έστω, αλλά και πόση υπομονή μπορείς να κάνεις πια; Από αυτή την ισορροπία λοιπόν, από την παλάντζα ανάμεσα στα λεφτά που θα πέσουν στην αγορά και στα λεφτά που θα αφαιρεθούν από τα πορτοφόλια, θα κριθεί αν η κυβερνητική Αριστερά θα συνεχίσει να πορεύεται παρέα με το Τέλος της Ιστορίας ή θα της έρθει ολοσούμπητο ένα Τέλος της Ειρωνείας και θα ψάχνει να βρει το διακόπτη και το πορτατίφ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου