Ένα ευφυές άρθρο για το πρόσωπο της χρονιάς, Γ. Παπανδρέου...

Ένα ευφυές άρθρο για το πρόσωπο της χρονιάς, Γ. Παπανδρέου...

Πως η ευπρέπεια ανοίγει τον δρόμο στην κοροϊδία
Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_06/01/2012_468396)
Όσο περισσότερο το σκέπτομαι τόσο καλύτερα καταλαβαίνω την απόφαση του αυστριακού περιοδικού Profil να ανακηρύξει τον Γιώργο μας ως πρόσωπο της χρονιάς που πέρασε.
Το ίδιο καλά, όμως, καταλαβαίνω και τη δυσκολία του περιοδικού να αναδείξει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους άξιζε τη διάκριση ο Γιώργος. Διότι αυτό που καθιστά ξεχωριστή -ίσως και μοναδική- την περίπτωση του Ελληνα ηγέτη δεν είναι ο ρόλος του στην κρίση του ευρώ, αλλά το απίθανο γεγονός ότι η τύχη το θέλησε (με όργανό της την πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων) να εμπιστευθεί έναν τόσο κρίσιμο ρόλο στα χέρια ενός ανθρώπου με τις ιδιότητες του Γιώργου. Αυτές οι ιδιότητες μπορούν να παραμείνουν άρρητες, όπως ορίζει η ευπρέπεια στις διεθνείς σχέσεις, αλλά αναδεικνύονται από μόνες τους -«ανάγλυφα», όπως ορίζει το δημοσιογραφικό στερεότυπο- μέσω των λόγων του τέως πρωθυπουργού.
Σε προσωπικό επίπεδο, είπε, ήταν «πολύ ανοικτός» με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, αλλά είναι αλήθεια, παραδέχεται, ότι την ημέρα που ανυποψίαστος τους έσκασε τα καλά νέα για το δημοψήφισμα, «δεν ενημέρωσα αυτόν και την Μέρκελ». Παρ’ όλα αυτά, δεν θεωρεί την απόφασή του ατυχή. Αντιθέτως, υποστηρίζει πως «εκ των υστέρων φάνηκε ότι ήταν μια συνετή (sic) απόφαση, διότι οδήγησε στη συνεργασία των κομμάτων στην Ελλάδα, κάτι που δεν συνέβαινε πιο πριν». Τρέχα γύρευε γιατί, αλλά στο νου έρχεται η εικόνα του Μπόμπου, που, επειδή πέρασε ωραία στην εκδρομή με το ορφανοτροφείο, δικαιολογεί την πράξη να σκοτώσει τους γονείς του. Είναι μια σκέψη την οποία θα μπορούσε να κάνει και ο Χάρης Καστανίδης, με τη διαφορά ότι ποτέ δεν θα τολμούσε να την εκστομίσει - ενώ ο Γιώργος τολμά.
Αγνοια κινδύνου, επιπολαιότητα, πτωχεία πνεύματος; Φοβάμαι ότι είναι κάτι χειρότερο από αυτά: Είναι η θέαση του κόσμου και της πραγματικότητας από τη γωνία του γεννημένου ηγέτη, του οποίου ο ρόλος ορίζεται από δυνάμεις που τον υπερβαίνουν, τον τοποθετούν στο ενδιάμεσο μεταξύ θεού και ανθρώπου και του δίνουν την εξουσία ακόμη και να διαμορφώνει τη γλώσσα σύμφωνα με τη δική του αντίληψη της πραγματικότητας. Ετσι, ας πούμε, το σκορποχώρι, το «χυμαδιό», το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» αναγορεύονται σε «υπερδημοκρατία» ενός αντιεξουσιαστή πρωθυπουργού. Διαστολή των νοημάτων σε τέτοιο βαθμό, ώστε -γιατί όχι;- και ο αυνανισμός να ονομάζεται συνεύρεση! (Το παράδειγμα αυτό, άλλωστε, θα εξέφραζε απολύτως τη μοίρα της χώρας μας, αν σκεφθείτε τι κάναμε αυτά τα δύο χρόνια και τι πάθαμε εν τέλει...)
Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να συμφωνήσετε μαζί μου, γιατί καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να συλλάβει ο απλός άνθρωπος το βαρύ και δυσβάστακτο χρέος του ηγέτη να διαμορφώνει τη γλώσσα για το καλό του λαού του: για να μην ταλαιπωρείται ο απλός άνθρωπος από τη βασανιστική διάσταση πραγματικότητας και γλώσσας. Ωστόσο, θα το καταλάβαιναν περίφημα -αν ήσαν μαζί μας, ωιμέ- ο αείμνηστος Μουαμάρ και ο πολύκλαυστος Κιμ Γιονγκ Ιλ! (Δεν είναι ευτυχέστεροι οι Βορειοκορεάτες όταν ξέρουν ότι ο Κιμ Γιονγκ Ιλ κατέβηκε από τον ουρανό ή εμείς όταν ξέρουμε ότι ο Γιώργος έβαλε φωτιά στο σπίτι του, αλλά κατάφερε να απαλλαγεί από το κουνούπι στην κρεβατοκάμαρα;) Γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να θεωρώ και εγώ συνετή την απόφασή μου να αποκαλώ εφεξής τον Γεώργιο Β΄των Παπανδρέου - Μινέικο «Ελληνα ηγέτη», κατά τα πρότυπα της πολιτικής ορθότητος που θέτει η κρατική τηλεόραση. Αυτή η σύνεση είναι εκ μέρους μου ο μόνος τρόπος που διαθέτω για να αντισταθώ στην κατάχρηση που κάνει την ευπρέπεια όχημα για να επιβάλλεται η κοροϊδία και μάλιστα επιπέδου ηλιθίων...