Γεννήθηκα ΠΑΣΟΚ, ιδού το πρόβλημα
‘Οταν οι άνθρωποι γεννιούνται έχουν ένα χαρακτηριστικό. Άλλοι έχουν ελιά στην πλάτη. Άλλοι είναι στρογγυλοπρόσωποι. Άλλοι γεννιούνται Κριοί. Και άλλοι πλούσιοι. Εγώ είχα δύο χαρακτηριστικά: Γεννήθηκα «Έλληνας» και «ΠΑΣΟΚ».
Το «Έλληνας» το πήρα από την χώρα που γεννήθηκα αλλά και από το επώνυμο: «Παπαέλληνας».
Αν και όταν γεννήθηκα δεν υπήρχε ΠΑΣΟΚ, εγώ γεννήθηκα ΠΑΣΟΚ.
Γεννήθηκα το 1964 στην Αθήνα. Ο πατέρας μου πιστός ψηφοφόρος του Γέρου θαύμαζε τον Ανδρέα. Με βάφτισαν και μένα «Ανδρέα». Πάντα όμως μου έλεγαν ότι πήρα το όνομα του παππού μου.
Επειδή όμως δεν αντέχω το ψέμα, έμαθα την αλήθεια όταν απείλησα την μητέρα μου ότι θα πάω στη Νικολούλη για να μάθω την καταχωνιασμένη αληθινή εκδοχή του ονόματος μου και γιατί μου το έδωσαν.
Η μητέρα μου λύγισε και μου είπε: «Από τον Παπανδρέου… Ο πατέρας σου έδωσε το όνομα από τον Παπανδρέου που θαύμαζε και θαυμάζει. Τον Αντρέα…. Και όχι από τον παππού σου ».
Τώρα πια υπήρχε απάντηση στο βασικό ερώτημα: Γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο πατέρας μου αντί να φέρει γλυκά στο σπίτι στις 30 Νοεμβρίου τα πήγαινε στο Καστρί μαζί με τους συντρόφους.
Τα δύο λοιπόν αυτά χαρακτηριστικά μου «Έλληνας» και «ΠΑΣΟΚ» δεν ήταν δύο. Ήταν ένα. Ήταν ταυτόσημα όλα αυτά τα χρόνια ιδιαίτερα από το 1981 και μετά.
Το ΠΑΣΟΚ πάλευε για την Ελλάδα και η Ελλάδα πάλευε για το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο μέσα μου αλλά και στην κοινωνία. (Δεν το θεωρούσα μόνο εγώ. Το πίστευε και η πλειοψηφία όσων ψήφιζαν όλα αυτά τα χρόνια. )
Έτσι και η οικογένεια μου όλη, σύσσωμη, πάλευε για την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ. Και αφού ξέραμε όλο το ΠΑΣΟΚ, βοηθούσαμε όλη την Ελλάδα.
Μόνο η δική μου οικογένεια έχει διορίσει πάνω από διακόσιους ανθρώπους.
Πριν τελειώσω το λύκειο είχα τρείς προτάσεις από υπουργούς να μπώ στο δημόσιο. Η ιδέα του να γίνω αστυνομικός "προκειμένου να ελέγξουμε το κράτος" με γοήτευε μεν αλλά εγώ είχα άλλα όνειρα.
Η οικογένεια μου λοιπόν έχει δώσει μεταθέσεις σε πάνω από 3.000 φαντάρους. Έχει πραγματοποιήσει με επιτυχία δεκάδες μετατάξεις, μέχρι που ήρθε το σκάνδαλο Κοσκωτά….
Εκεί κλονιστήκαμε αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Ο γαμπρός μου, γεννημένος ΠΑΣΟΚ κι αυτός, μας έπεισε ότι ο Κουτσόγιωργας «δεν τα πήρε». Μπορούσες να μην εμπιστευτείς τον γαμπρό σου; Δεν ήταν απλά συγγενής. Ήταν σύντροφος. Και με καταγωγή από την Αχαΐα. Τι Αχαΐα δηλαδή. Από τον ομφαλό της Γης! Δίπλα από το Καλέντζι. Πέστε μου εσείς: Μπορείς να μην τον πιστέψεις;
Δώσαμε μάχη λοιπόν και δικαιωθήκαμε τρία χρόνια μετά που ξαναβγήκε ο Παπανδρέου.
Αυτή η περίοδος ήταν και η πιο δύσκολη. Ως αντιπολίτευση δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε στη χώρα. Δεν μπορούσαμε να διορίσουμε και να βοηθήσουμε τον κόσμο.
Και όπως ξέρετε η γκρίνια φέρνει άλλα προβλήματα.
Κόντεψαν να χωρίσουν οι γονείς μου. Ως αυθεντική-γνήσια οικογένεια ΠΑΣΟΚ, μπαμπάς και μαμά ταυτίστηκαν με τα ερωτικά του αρχηγού. Η μαμά με την Μαργαρίτα και ο μπαμπάς με την Μιμή. Το μόνο που τους ένωνε ήταν το Κανάλι 29.
Ζήσαμε πολύ δύσκολες ώρες. Πιο πολύ το βιώσαμε το πρόβλημα εμείς οι «Παπαέλληνες» στο Περιστέρι παρά οι «Παπανδρέου» στο Καστρί.
Ο χρόνος ευτυχώς αμβλύνει τις εντυπώσεις. Ξανάρθαμε στην εξουσία. Ενώθηκε πάλι η οικογένεια και όλα κυλούσαν όπως παλιά.
Μέχρι που ήρθε ο Σημίτης. Η περίοδος Σημίτη είναι τα «πέτρινα χρόνια» του γνήσιου ΠΑΣΟΚ. Ούτε στη χούντα δεν φοβόμασταν τόσο να πούμε και να βροντοφωνάξουμε την άποψή μας για αυτόν που κυβερνούσε το κόμμα και τη χώρα.
Αν ήταν πίνακας αυτό που ζούσαμε θα ήταν η «Η κραυγή» του Edvard Munch . Αν ήταν τραγούδι θα ήταν «Τα παραπονεμένα λόγια» με εισαγωγή από το «Θέλω να τα πώ». Και τα δύο του Νταλάρα. Αν ήταν ταινία θα ήταν το «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» νούμερο 1,νούμερο 2,νούμερο 3 και νούμερο 4 μαζί.
Ήταν τυχαίο νομίζετε ότι εξελέγη Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις 30 Ιουνίου του 1996, δηλαδή στο ζώδιο του… Καρκίνου; Εγώ δεν θα σας πω την άποψή μου θα σας αφήσω αβίαστα να βγάλετε εσείς συμπεράσματα.
Στις εκλογές του 2000 για πρώτη φορά, μπορώ πλέον να το πω δημόσια, ευχόμουν να κερδίσει ο Καραμανλής. Άλλωστε «ο Καραμανλής είναι γνήσιος δεξιός. Ο άλλος ντρέπεται να το πει» σκεφτόμουν.
Και το 2004 ήμουν έτοιμος να τον ψηφίσω, τον Καραμανλή, αν δεν έκανε ο Σημίτης τη μοναδική κίνηση με την οποία συμφώνησα μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ στον Υιό.
Η χαρά ήταν μεταφυσική. Ο Γιώργος δεν έπειθε για Χριστός αλλά εγώ τον πίστεψα σαν θεό επί της Γης. Είχε την συνέχεια του αίματος. Η Ανάσταση, η Δευτέρα Παρουσία , η Κιβωτός όλα αποκτούσαν άλλο νόημα.
Η ήττα στις εκλογές δεν με πτόησε. Και ο Ανδρέας είχε χάσει το 1974 και το 1977 για να «γράψει ιστορία» το 1981.
Ε.. το 2009 του Υιού ήταν το 1981 του Πατρός. Και ο Υιός θα γινόταν Πατέρας.
Ο σοσιαλισμός θα έπαιρνε τα πάνω του. Ό,τι δεν πρόλαβε να κάνει ο Ανδρέας από τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό θα το έκανε ο Γιώργος. Και ό,τι είχε καταστρέψει ο Σημίτης θα το διόρθωνε επίσης ο Γιώργος.
Όμως ήρθαν τα greek statistics και γκρέμισαν το όνειρο. Τα greek statistics ήταν το πρώτο άλογο της αποκάλυψης «Ο λευκός ίππος».
Το μνημόνιο ήταν, το δεύτερο άλογο της Αποκάλυψης: «Ο κόκκινος ίππος». Τα ισοπέδωσε όλα. Και εμείς τα κομματικά μέλη και στελέχη τρέχαμε κυνηγημένοι σαν τους… ανατολικογερμανούς μετά την πτώση του Τείχους.
Μετά ήρθε «ο Μαύρος ίππος» της Αποκάλυψης που χτύπησε στον σκληρό πυρήνα του πασοκικού DNA: «Ο Ακης έχει πρόβλημα με το ακίνητο της Δ.Αεροπαγίτου και το πόθεν έσχες» έγραφαν οι τίτλοι των εφημερίδων. Μα καλά οι άνθρωποι του Σημίτη, αλλά και οι ιδεολόγοι σύντροφοι; Τα ιδρυτικά στελέχη; Οι μαθητές του Δασκάλου Ανδρέα; Οι απόστολοι του σοσιαλισμού;
Τώρα καταλαβαίνετε ότι όταν ήρθε η ώρα του τέταρτου ίππου της Αποκάλυψης του «Χλωμού ή πράσινου ίππου» … Συγγνώμη η ώρα του Βενιζέλου εννοούσα, δεν αντιδράσαμε και πολύ. Δεν αντισταθήκαμε. Δεν είπαμε τίποτα. Το παιγνίδι είχε χαθεί.
Και μου το λέγε η μάνα μου, στέλεχος στην ΕΓΕ για χρόνια: «Ο Βενιζέλος είναι Σημίτης, μην το ξεχάσεις ποτέ. Εμείς αγόρι μου είχαμε την Μελίνα, αυτός έχει τη Μιλένα. Αυτό και μόνο φτάνει».
Βενιζέλο για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όπως καταλαβαίνετε, κανείς δεν ψήφισε από την οικογένεια.
Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Όπως σας είπα γεννήθηκα ΠΑΣΟΚ και Ελληνας. Τώρα ΠΑΣΟΚ δεν... υπάρχει αλλά δυστυχώς και Ελλάδα.... δεν υπάρχει. Ιδού το πρόβλημα!
Με τιμή Ανδρέας Παπαέλληνας
Υ.Γ Φυσικά η κρίση ταυτότητας που περνώ εγώ δεν είναι τίποτα με την κρίση που περνά ο γαλάζιος πρωτοξάδερφός μου Κωνσταντίνος Καραέλληνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου