ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ !!!!! ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΕΦΑΛΙ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΥΠΟΧΕΙΡΙΑ) ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ !!!!!!

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης Δείτε όλα τα άρθρα του/της

Από τον Τύπο θα ξεκινήσει μια νέα, σωτήρια εξέγερση!..

ΜΥΡΙΖΕΙ μπαρούτι η δύστυχη πατρίδα, καθώς η τύχη της παίζεται κορώνα - γράμματα στις Βρυξέλλες τις επόμενες 20 μέρες, παρά τα καλά λόγια της Συνόδου Κορυφής. Η υπόκωφη λαϊκή εξέγερση που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια θα ξεσπάσει καλπάζοντας. Και θα είναι ανοργάνωτη, απροετοίμαστη, ξεκαπέλωτη... Δηλαδή αυτό ακριβώς που τρέμει η ξένη κατοχή. Θα είχε ξεσπάσει από καιρό αν οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι δεν διατηρούσαν έστω και αμυδρές ελπίδες ομαλής εξόδου από τη θανατερή κρίση... Και αν ο ελληνικός Τύπος είχε ξαναβρεί εκείνο τον παλαιό αγωνιστικό εαυτό του... Αλλωστε, αυτό είναι και το θέμα της σημερινής γραφής... ΘΥΜΙΖΩ λοιπόν ότι λειτουργοί της πέννας ήσαν οι περισσότεροι «μπουρλοτιέρηδες» των εθνικών και κοινωνικών επαναστάσεων, έξη τον αριθμόν. Πρώτος και καλύτερος ο «πατέρας της ελληνικής δημοσιογραφίας», ο ρασοφόρος Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο πιο γενναίος μαχητής της ελευθερίας του Τύπου. Τον αναφέρω γιατί σαν σήμερα, στις 21 Οκτωβρίου του 1825, έπλεε σε πελάγη ευτυχίας όταν δημοσίευσε στην εφημερίδα του (τη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος») το ποίημα που του έστειλε από το Μεσολόγγι ο Διονύσιος Σολωμός με τον τίτλο «Υμνος εις την Ελευθερίαν»! Αυτό ακριβώς το ποίημα που έγινε ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΥΜΝΟΣ! ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ της πέννας ήσαν όλοι αυτοί που πυροδότησαν την επανάσταση του ’21, από τον Αδαμάντιο Κοραή ώς τον Ρήγα Φεραίο, από τον Ανθιμο Γαζή ώς τους αδελφούς Μαρκίδες Πουλίου, από τον Πολυζωίδη ώς τον Μάγερ και από τον Κοκκινάκη και τον Αντωνιάδη ώς τον Λουριώτη και τον Σούτσο. Λίγο πριν από τον εθνικό ξεσηκωμό ο Κοραής έγραφε από το Παρίσι στον Νεόφυτο Βάμβα: «Συστήσατε το ταχύτερον επαναστατικάς εφημερίδας, ει δυνατόν και χειρογραμμένας»! Οπως και έγινε. Η Ελλάδα γέμισε τότε με επαναστατικές εφημερίδες γραμμένες με το χέρι. Οπως γεμίζει και σήμερα με χιλιάδες ατίθασα blogs και με εγερτήρια κείμενα στο διαδίκτυο και στους τοίχους... ΠΟΛΛΟΙ πατριώτες δημοσιογράφοι έχασαν τότε τη ζωή τους αγωνιζόμενοι, όπως ο Μάγερ, που σκοτώθηκε στην «Εξοδο». Αλλοι πέθαναν πάμπτωχοι, όπως ο Φαρμακίδης, που μοίρασε τη μεγάλη κληρονομιά του στα φτωχόπαιδα. Αλλοι σάπισαν στις φυλακές μαχόμενοι κατά της λογοκρισίας και άλλοι έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, όπως ο Πολυζωίδης για να σώσει τον Κολοκοτρώνη από τη θανατική καταδίκη. ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ δημοσιογράφοι άνοιξαν τον δρόμο στις επαναστάσεις του 1843 για το Σύνταγμα, του 1862 για την έξωση του Οθωνα, και του 1909 και 1922 για την κάθαρση και τη δημοκρατία, όπως ο Λεβίδης, ο Φιλήμων, ο Σούτσος, ο Γαβριηλίδης... Αλλοι έπεσαν δολοφονημένοι, όπως ο Καβαφάκης, ο Βιδάλης, ο Καραγιώργης, ο Μπακογιάννης, ο Αθανασιάδης, ο Μομφεράτος. Και άλλοι τιμήθηκαν με «κηδείες δημοσία δαπάνη», όπως ο Σουρής, ο Νικολόπουλος, ο Κύρου... Δημοσιογράφοι ήσαν οι πατριώτες που πυροδότησαν κορυφαίους εθνικούς αγώνες, όπως ο Καλαποθάκης και ο Λαμπράκης με τον Μακεδονικό Αγώνα, ο Κύρου με το Κυπριακό, ο Καράντζας και ο Μπότσης με την αντίστασή τους επί κατοχής, η Βλάχου, ο Κύρκος και πλήθος άλλοι με τη θαρραλέα στάση τους επί επταετίας. Στην αντίσταση του 1941-44 εκδόθηκαν κάπου 600 παράνομες εφημερίδες -οι περισσότερες στην κατεχόμενη Ευρώπη- και οδηγήθηκαν στο απόσπασμα δεκάδες άνθρωποι του παράνομου Τύπου, ανάμεσά τους και ο γράφων, που γλύτωσε από θαύμα... ΑΥΤΑ ΤΟΤΕ... Σήμερα όμως; Ποιοι λειτουργοί του Τύπου θα πυροδοτούσαν μια επαναστατική αλλαγή που τόσο ανυπόμονα ζητάει η πατρίδα; Μήπως αυτός ο αθεόφοβος «εκδότης» που έχει καταδικαστεί για απάτες και τα καταφέρνει να μη μένει ούτε μια μέρα στη φυλακή, παριστάνοντας τον ψυχοπαθή; Μήπως κάποιοι όμοιοί του που κολυμπάνε σε μαύρο χρήμα, κερδισμένο από βρώμικες υπηρεσίες; Μήπως αρκετοί θεσιθήρες βολεμένοι σε «γραφεία Τύπου» και σιτιζόμενοι με μυστικά κονδύλια; Μήπως κάποιοι φωνακλάδες και θεατρίνοι που λειτουργούν ως «αμορτισέρ» και που κανείς δεν ξέρει ποιοι κρύβονται από πίσω τους; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ. Τη «δουλειά» θα την κάνουν οι άλλοι, οι πολλοί, οι ανώνυμοι, οι ρομαντικοί του «σιναφιού» μας, με επικεφαλής ένα - δύο κορυφαίους που κάποια στιγμή θα τα βροντήξουν και θα πουν «ώς εδώ και μη παρέκει»!.. Υπάρχουν τέτοιοι στο λειτούργημά μας; Υπάρχουν, και αρσενικοί και θηλυκοί. Να τους κατονομάσω; Δεν έχει νόημα. Ο κόσμος τούς ξέρει, τους βλέπει, τους ξετρυπώνει, τους διαβάζει, τους ακούει, τους εμπιστεύεται. Και σπάνια κάνει λάθος. Αργά ή γρήγορα θα βγουν στον αέρα. Εννοώ σε αυτό τον ζωογόνο αέρα που «μυρίζει μπαρούτι»!..