Ωχ, να και η… μεταφυσική στην πολιτική… ασυναρτησία
γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Μια φορά κι’ ένα
καιρό (έτσι αρχίζει το παραμύθι, που δεν ξέρω πόσο παραμύθι είναι), πάει ο
υπουργός των οικονομικών στον βασιλιά (πολλά χρόνια πριν όταν υπήρχαν
βασιλιάδες) να του ζητήσει χρήματα (τότε, το ταμείο του κράτους ήταν στην τσέπη
του βασιλιά), για την λειτουργία του κράτους: «Βασιλιά μου», του λέει, «τα
χρήματα τελείωσαν, τι να κάνουμε;». «Βάλε φόρους» του απαντάει ο Βασιλιάς,
αμέσως κοφτά, «προστατεύοντας» την τσέπη του. Ο υπουργός έφυγε, αφού
προηγουμένως φίλησε το χέρι του βασιλιά, με σεβασμό.
Φαίνεται όμως ότι η
διαχείριση των χρημάτων δεν γινόταν με προσοχή κι’ έτσι τα χρήματα τελείωσαν
σύντομα, οπότε ο.......
υπουργός ξαναπάει στον βασιλιά, με το ίδιο αίτημα: «Το και το
βασιλιά μου, δεν έχουμε λεφτά, τι να κάνουμε;». Αυτός, χωρίς να το πολυσκεφτεί
του απάντησε ξανά: «Βάλε φόρους» είπε και έκανε να φύγει, ο υπουργός όμως, τον
σταμάτησε λέγοντάς του, με τον προσήκοντα σεβασμό φυσικά, ότι ο κόσμος έχει
αρχίσει να δυσανασχετεί, γι’ αυτό. Χωρίς απάντηση ο βασιλιά έκανε μια κίνηση
αποχαιρετισμού, με το χέρι του και έφυγε.
Την τρίτη φορά που ξαναπήγε ο
υπουργός στον βασιλιά, για λεφτά και παίρνοντας την ίδια απάντηση, «βάλε
φόρους», δεν άντεξε και του λέει: «βασιλιά μου, ο κόσμος τώρα διαμαρτύρεται
έντονα και δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε, εύκολα. Δεν πιστεύει ποια τις
υποσχέσεις μας, για χρήματα που έρχονται και τέτοια». Ο βασιλιάς έκανε σαν να
εντυπωσιάστηκε με αυτό το «νέο», αλλά και πάλι δεν άλλαξε γραμμή. «Βάλε φόρους,
βάλε φόρους και έλα ξανά να μου πεις, τις αντιδράσεις», δείχνοντας έτσι ότι κι’
αυτός είχε πραγματικά ανησυχήσει, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, με τους
«χαρισματικούς» ηγέτες (τότε το χαρισματικός είχε, βέβαια, άλλη έννοια από την σημερινή, αλλά οι
αντιδράσεις τους ήταν και τότε ίδιες, να μην πιστεύουν, δηλαδή, τις πληροφορίες
που δεν τους άρεσαν), κράτησε, καλού-κακού και μια πισινή (που αν είχε κρατήσει
και ο Καντάφι θα είχε σώσει το κεφάλι του).
Την επόμενη φορά που ξαναπήγε ο
υπουργός με το ίδιο αίτημα, ο βασιλιά πριν του απαντήσει, τον ρώτησε για τις
αντιδράσεις του κόσμου. Ο υπουργός, μ’ ένα, συγκρατημένο μεν, λόγω σεβασμού,
υπομειδίαμα χαράς, του απάντησε ότι συμβαίνει κάτι παράξενο. «Όλος ο κόσμος»
του λέει, «έχει βγει στους δρόμους και συνεχώς γελάει, γελάει ασταμάτητα και
χορεύει». Ο βασιλιάς τότε, με φανερό τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του,
του είπε, σε έντονο ύφος: «Τρέχα γρήγορα και βγάλε αμέσως όλους τους φόρους και
μετά έλα να πάρεις όσα λεφτά χρειάζονται, μέχρι να ξαναγυρίσει ο κόσμος ήσυχος
στα σπίτια του». Έτσι κι’ έγινε και ζήσανε αυτοί καλά και ο «σοφός» βασιλιάς,
καλύτερα. Όσο για εμάς…
Εμείς, εν έτη
2013 μ.χ. και όταν έχει ξεκινήσει ένα εργαστήριο, «εξωγήινης τεχνολογικής
φαντασίας», για την εξερεύνηση του πλανήτη Άρη, μάθαμε επισήμως και δια
στόματος του κ. Δραγασάκη ότι: «Αδικούμε τον
Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν» γιατί: «… το είχε πει με την έννοια "για να δούμε πού πάνε τα
λεφτά", αυτό τότε είχε μια λογική. Σήμερα το ερώτημα είναι πώς θα
δημιουργηθεί απασχόληση και πλούτος. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναδιανείμουμε
δίκαια και ό,τι έχει απομείνει και από το παρελθόν»!!! (ολόκληρη η συνέντευξη
στο left.gr. Είναι… απόλαυση).
Το ερώτημα είναι:
Εντάξει, στην περίπτωση του βασιλιά του παραμυθιού, άλλες εποχές, άλλα «πολιτικά»
ήθη και έθιμα, στην περίπτωση του Δραγασάκη, νέα «πολιτικά» ήθη και έθιμα, το
κοινό υπόβαθρο όμως και στις δύο ιστορίες είναι ένα: η «πολιτική, ασυναρτησία
με μεταφυσικές προεκτάσεις», δηλαδή «όταν… και αν… και όποτε…», σαν και το «Για να γίνει αυτό πρέπει να αναδιανείμουμε δίκαια και ό,τι έχει
απομείνει και από το παρελθόν», δηλαδή, ο «πολιτικός» άνθρωπος, μου υπόσχεται να αναδιανείμει δίκαια «…ό,τι έχει απομείνει και από το παρελθόν», ενώ είναι γνωστό ότι όχι μόνο
δεν έχει μείνει τίποτα απ’ αυτό, αλλά έχουμε «φάει» από το μέλλον, όπως οι
ίδιοι λένε και πολλά από το μέλλον. Αν αυτό δεν ανάγεται στην στην σφαίρα της μεταφυσικής,
τότε που αλλού ανάγεται;
Και
για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ με τον όρο «μεταφυσική» θα σας δώσω ένα
παράδειγμα με τον αντίθετο όρο, την «φυσική».
Χθες
διαβάσαμε ότι «… πιάστηκαν 16
δημόσιοι υπάλληλοι με ακίνητα και καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ που, όπως
αναφέρουν στην έκθεση τους οι επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης, δεν
δικαιολογούνται από "νόμιμα και εμφανή εισοδήματα"… », συνολικής αξίας, περίπου 20.000.000+ ευρώ.
Το «φυσικό» θα ήταν το ποσό
αυτό να έρθει, αυτομάτως, στην κυριότητα του κράτους, ή αν το δεν το επιτρέπουν
διατάξεις, όπως π.χ. «περί προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ή άλλων «κανόνων
προστασίας»… σύμφωνα με το Σύνταγμα, το Διεθνές ή Ευρωπαϊκό Δίκαιο… (εκεί να δείτε
κάτι… ευαισθησίες νααα, μετά συγχωρήσεως), να έρθει λοιπόν, στο κράτος με απόφαση
των εκλεγμένων, από τον Λαό, οργάνων του, π.χ. του Κοινοβουλίου μας και να το διανείμει
σ’ αυτούς που, προφανώς λόγω πολιτικών ευαισθησιών, έχει στο μυαλό του ο κ.
Δραγασάκης.
Αυτό σημαίνει και είναι το «φυσικό».
Τα άλλα τα περί: «Εμείς πάμε με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το πρόγραμμα αυτό θα έχει εγκριθεί από τον
ελληνικό λαό, άρα η κυβέρνηση η δική μας θα έχει να υλοποιήσει αυτό το
πρόγραμμα. Άρα η αντίθεση είναι προφανής απέναντι στις δικές μας ανάγκες και
τις δικές τους απαιτήσεις. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Η έκβαση της
σύγκρουσης θα προκύψει από τη στάση όλων των δυνάμεων. Εμείς θέλουμε η λύση να
δοθεί μέσα στην Ευρώπη, αλλά εμείς έχουμε μια κόκκινη γραμμή που είναι οι
ανάγκες αναπαραγωγής της κοινωνίας», ανάγονται σαφώς,
σαφέστατα, στην σφαίρα της μεταφυσικής (χωρίς εισαγωγικά), ή αλλιώς «ζήσε Μάη
μου να φας τριφύλλι» που λέγανε την εποχή του
βασιλιά του παραμυθιού και σήμερα παραπέμπει ο κ. Δραγασάκης (άκου… «πρέπει να αναδιανείμουμε δίκαια και ό,τι έχει απομείνει και από το
παρελθόν», δηλαδή
την μιζέρια, γιατί από λεφτά, άστα!! Που το σκέφτηκε ο
αθεόφοβος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου