ΚΑΘΩΣ τρεις
μήνες απομένουν έως τις διπλές (ή μήπως τριπλές;) εκλογές του Μαΐου, οι
(αμφιβόλου αξιοπιστίας) δημοσκοπήσεις επιμένουν ότι -κατά πλειοψηφία-
δεν θέλουμε να φύγουμε από το ευρώ, ότι υπάρχει παραταξιακό κενό ανάμεσα
σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο Σαμαράς είναι «καταλληλότερος πρωθυπουργός»
και ότι τρίτο κόμμα παραμένει η «Χρυσή Αυγή». Εκείνο όμως που προσέχει
ένας σοβαρός μελετητής είναι το ότι ένας στους τρεις ερωτώμενους δεν απαντά, κρύβει τις προθέσεις του, επιφυλάσσεται!..ΜΕΣΑ σε αυτό το 30%, που θα φέρει ίσως την απρόβλεπτη ανατροπή, είναι οι αναρίθμητοι «αριστεροί», αυτοί που περιέγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Δηλαδή οι ανένταχτοι, ανοργάνωτοι και ανεξάρτητοι «νέοι όλων των ηλικιών», που θέλουν να ξεριζωθεί σύσσωμο το παλαιό πολιτικό σύστημα, ακόμη και στη σημερινή του μεταστατική μορφή. Και να ξεπηδήσει μια νέα φουρνιά άφθαρτων πολιτικών, κάτω από έναν νέο ηγέτη, με όραμα μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών…
ΤΑ ΤΡΙΑ κορυφαία, κατά τις δημοσκοπήσεις, κόμματα (η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή), επιχειρούν αυτές τις μέρες απελπισμένο άλμα προς τα εμπρός, προβάλλοντας τον σταυρό προτίμησης αντί της λίστας και κάποιους νεαρούς στην ηλικία υποψηφίους. Ιδιαίτερα στην Αθήνα, με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αρη Σπηλιωτόπουλο η Ν.Δ. και με τον Ηλία Κασιδιάρη η Χρυσή Αυγή. Ούτε οι εν λόγω υποψήφιοί όμως δείχνουν επαναστατικές διαθέσεις, ούτε και τα κόμματά τους ανατρεπτικούς σχεδιασμούς. Ο «χαμός» που διαδραματίζεται με τους αντιμαχόμενους υποψηφίους σε όλη τη χώρα δείχνει ότι ζούμε πάλι σε εποχές «Μαυρογιαλούρου». Και ότι οι πολλοί από τους διεκδικητές δήμων και περιφερειών ανήκουν όχι στους νέους αλλά στους… «γέρους όλων των ηλικιών»…
Η ΔΟΛΙΑ Ελλάδα όμως -αυτό το αιώνιο λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού- χρειάζεται, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να την κουμαντάρουν τολμηροί μεταρρυθμιστές, ασυμβίβαστοι πολεμιστές, εν ανάγκη και μάρτυρες. Οχι όμως απόβλητα της κομματικής κρεατομηχανής. Ας μην ξεχνάμε, εμείς οι Ελληνες, ότι ιστορία της δημοκρατίας και του πολιτισμού είναι και το μαρτυρολόγιο κάποιων μπροστάρηδων της πολιτικής και των ιδεών…
ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ των κομμάτων εξουσίας (σημερινών και αυριανών), αν και δέσμιοι της ξένης κατοχής και σκουριασμένων «αρχών», οφείλουν να θυμούνται κάποιους τολμητίες που κακόπαθαν όταν έδωσαν δυνατές στροφές στην ιστορία μας: Ο Αναξαγόρας και ο Αρίσταρχος καταδικάστηκαν σε θάνατο για τις αντικαθεστωτικές ιδέες τους. Ο Δημόκριτος παραμερίστηκε και διώχτηκε για τα φιλελεύθερα κηρύγματά του. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο γιατί «έσπειρε καινά δαιμόνια» στη νεολαία. Η Υπατία λιντσαρίστηκε γιατί δίδασκε επαναστατικές γνώσεις. Ο Σενέκας υποχρεώθηκε από τον Νέρωνα να αυτοκτονήσει γιατί ήταν οπαδός του Δημόκριτου... Δύο φωτισμένοι δάσκαλοι, ο Βενιαμίν Λέσβιος και ο Θεόφιλος Καΐρης, κυνηγήθηκαν ή σάπισαν στις φυλακές ως «άθεοι» επειδή δίδασκαν οδυνηρές αλήθειες. Ο δε τελευταίος ρασοφόρος που σήκωσε ανάστημα στο δουλοπρεπές κατεστημένο και στην ξένη κατοχή ήταν ο αείμνηστος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που και αυτός πλήρωσε με τη ζωή του το... ζορμπαλίκι του!..
ΜΕΡΙΚΟΥΣ τέτοιους καζαντζακικούς «Ζορμπάδες», αποφασισμένους να πέσουν στη φωτιά, χρειάζεται σήμερα η πατρίδα. Και όχι κομψευόμενους χορευταράδες, μήτε κομματικούς καρεκλοκένταυρους, μήτε φαύλους Μαυρογιαλούρους.
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι η πατρίδα θα βρει φωτισμένους ηγέτες. Θα τους αποκτήσει, χάρη στην επαναστατική ψήφο του Μαΐου και χάρη στις αμέσως επόμενες εθνικές εκλογές, όταν οι Ελληνες ψηφοφόροι, με... ακομμάτιστα ανακλαστικά, θα επιλέξουν από τα ψηφοδέλτια και θα στείλουν στη Βουλή τους πιο ικανούς, πιο καθαρούς και πιο αγνούς πατριώτες, ανεξάρτητα σε ποια παράταξη αναγκαστικώς στεγάζονται. Αν το ποσοστό των «καθαρών» και φωτισμένων βουλευτών αποβεί ανατρεπτικό των ισορροπιών ώστε να σχηματιστούν κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας, τότε η πατρίδα θα αρχίσει να βλέπει Θεού πρόσωπο…
ΕΙΝΑΙ μήπως χίμαιρα ένα τέτοιο σενάριο; Είναι μήπως άπιαστο όνειρο κάποιων μπαρουτοκαπνισμένων πολεμιστών της Αντίστασης που απόκαμαν βλέποντας το χάλι της πατρίδας; Οχι, δεν είναι. Η εξέλιξη αυτή δείχνει τόσο βέβαια όσο βέβαιο είναι και το τέλος του φαύλου παλαιοκομματισμού. Και άλλο τόσο πιθανός είναι ένας νέος χρυσός αιώνας, ίσως όχι τόσο λαμπρός όσο εκείνος του Περικλή, οπωσδήποτε όμως αρκετά φωτεινός ώστε να κάνει την πατρίδα μέχρι το 2021 (στα 200 χρόνια της ελευθερίας της) το πιο λαμπρό αστέρι της Ευρώπης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου