ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ : ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΟΥ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑΤΟΣ . OI ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥΣ" .

Είναι υπερήφανοι για αυτό που θα έπρεπε να ντρέπονται!...

ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σχολιάζει μια ανάρμοστη σχέση.

Είναι άλλο πράγμα να λες, «κάτω από δραματικό εκβιασμό και ομηρία από τη Συνθήκη που υπέγραψα με την τρόικα (μνημόνιο, αναθεωρημένη δανειακή σύμβαση) αναγκάζομαι να εμφανίσω πρωτογενές πλεόνασμα, που οφείλεται κυρίως στην εσωτερική υποτίμηση με μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, χαράτσια σε πολίτες και νοικοκυριά με χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, αθέτηση πληρωμών από το δημόσιο προς δικαιούχους στο εσωτερικό, μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και λογιστική εγγραφή επιστροφής κερδών από την αγορά ελληνικών ομολόγων μέσω κεντρικών.....

τραπεζών της ευρωζώνης». Και άλλο να υπερηφανεύεσαι, θριαμβολογώντας μάλιστα, πως καταστρέφοντας ανθρώπους, το εθνικό εισόδημα, την αγορά, την παραγωγή και τις κοινωνικές σχέσεις στη χώρα όπου κυβερνάς, πέτυχες το ανάρμοστο σε περιόδους παρατεταμένης ύφεσης… πρωτογενές πλεόνασμα!

Παρακολουθώντας την ούτως ή άλλως πρόωρη (οι λογαριασμοί δεν έχουν επιβεβαιωθεί και εγκριθεί από τα αρμόδια εποπτικά, ευρωπαϊκά όργανα) θριαμβολογία του Αντώνη Σαμαρά, υπουργών του και φορέων της διαπλοκής στα ΜΜΕ, για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος υπό τις συνθήκες που αυτό εμφανίζεται, ειλικρινά, νοιώθω κάτι πρωτόγνωρο: ένα εμετικό συναίσθημα για τους ανθρώπους αυτούς. Σε διαβεβαιώνω πως νοιώθω σιχαμάρα απέναντι τους. Είναι υπερήφανοι για αυτό που θα έπρεπε να ντρέπονται!

Όποιος είναι υπερήφανος για αυτό, για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται, είναι ανήθικος μέχρι το κόκαλο. Η ανάρμοστη σχέση μεταξύ κυβέρνησης και εθνικής οικονομίας, που παρουσιάζεται να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, είναι μια πολιτική πράξη μέγιστης ανηθικότητας.

Θα μου πεις, ίσως, δεν είναι για αυτό υπερήφανοι, αλλά για κάτι άλλο: πως κατάφεραν να ρημάξουν ανθρώπους, νοικοκυριά, παραγωγή, αγορά και εργασιακές σχέσεις, δίχως να ξεσηκωθούν οι έλληνες και να τους ρίξουν. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον μεταπολεμικό κόσμο που εμφανίζεται να επιτυγχάνει τόσο σημαντική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, παράλληλα με μείωση του εμπορικού ελλείμματος σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης με δομικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα θαύμα, όχι οικονομικό, ούτε κοινωνικό, αλλά πολιτικό.

Οι κυβερνώντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την κρίσιμη υποστήριξη του μηχανισμού της διαπλοκής, πέτυχαν πρώτα να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό, μετά να τον υπνωτίσουν, μετά να τον οδηγήσουν στην υπνοβασία προς την δήθεν «έξοδο από το τούνελ» δια της παραμυθίας και στο τέλος να τον καταστήσουν μαζοχιστή που απολαμβάνει την «θυσία» του, συμμορφούμενος όπως-όπως στο καθεστώς φτωχοποίησής του και εξευτελισμού του!

Πρόκειται πράγματι για πολιτικό θρίαμβο της διαπλοκής και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Οι πάτρωνές τους το αναγνωρίζουν και κατά καιρούς τους τιμούν για το κατόρθωμά τους. Και εγώ, από την μεριά μου, δεν θα μπορούσα να μην αναγνωρίσω την επιτυχία τους αυτή. Είναι πράγματι  ανεπανάληπτη στην ελληνική ιστορία. Συγχαρητήρια! Αυτό δεν θα μπορούσε κανείς έντιμος πολιτικός αναλυτής να το αρνηθεί. Μπράβο στη διαπλοκή και στις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν! Μπράβο και στα όργανα του κράτους και στην λεγόμενη διεθνή κοινή γνώμη! Μπράβο και στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα και στην περίφημη ελληνική κοινωνία των πολιτών, που εμφανίστηκαν από καθησυχαστικές έως αγανακτισμένες - δεν πληρώνω, δεν πληρώνω - αλλά ποτέ πολιτικά αποφασισμένες να συμβάλλουν στην διακοπή αυτής της ανάρμοστης σχέσης μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων στην Ελλάδα!

Μπράβο και στις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς που πέτυχαν να αποπροσανατολίσουν τον ελληνικό λαό και να μην συνεργαστούν για τον σχηματισμό ενός αναγκαίου όσο ποτέ άλλοτε Λαϊκού Μετώπου! Χαλαρά, παραδοσιακά, υπερβατικά, δίχως έμπνευση και δίχως τόλμη,  λαϊκιστικά και φοβικά κινήθηκε και η αριστερά, κεφαλαιοποιώντας «χύμα» την αγανάκτηση και την απελπισία! «Μπράβο» και σε όσους από εμάς επιχειρήσαμε μια δομική κριτική στο καθεστώς και προτάσεις στη βάση του ευρωπαϊκού πραγματισμού, δίχως να πετύχουμε να ευαισθητοποιήσουμε πολιτικά το αναφερόμενο κοινό μας, σε ένα ανένδοτο αγώνα για την αποκατάσταση της ηθικής στην πολιτική!

Όχι, αναγνώστη μου, μην το συζητάς, αποτύχαμε να προσφέρουμε ένα διαφορετικό ηθικοπολιτικό όραμα στην ελληνική κοινωνία της κρίσης. Εδώ, τώρα δεν ταυτίζεται απλώς το νομότυπο με το ηθικό, αλλά το «νόμιμο», που αποτελεί ανορθογραφία της συντεταγμένης πολιτείας και του δικαίου των θεμελιωδών ευρωπαϊκών θεσμών, έρχεται να προσβάλει ευθέως το ηθικό!

Οι κυβερνητικοί συνεταίροι και η διαπλοκή πέτυχαν να προσφέρουν την νομιμοποιητική προς την τρόικα αφήγηση περί πρωτογενούς πλεονάσματος, σε υποκατάσταση του δραματικού ηθικού ελλείμματος στην χώρα. Αυτό αποτελεί τον θρίαμβο της αντιδραστικής πολιτικής, η οποία αντί τουλάχιστον να διεκδικήσει άμεσες αλλαγές στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε αυτό να συνδεθεί με την ανάπτυξη, την κοινωνική προστασία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, καμώνεται πως γίνεται η βάση της ανάπτυξης στο άμεσο μέλλον! Έτσι, μια σαφώς ανάρμοστη σχέση κυβερνώντων –κυβερνωμένων, αποκτά ψευδο-ηθική υπόσταση σε μια ζαλισμένη κοινωνία. Το ανάρμοστο γεννά μια νέα ηθικιστική προσέγγιση για συμμόρφωση των ελλήνων, άνευ όρων, σε μια νέα μορφή διαφθοράς, όπου ο σκοπός του πλεονάσματος αγιάζει τα μέσα επίτευξής του.

Αυτός, φίλε, είναι ο ηθικισμός του ολοκληρωτισμού, του απανθρωπισμού… οι κυβερνώντες και οι υποστηριχτές τους, φαίνεται να είναι απολύτως ανήθικα υποκείμενα που υπερηφανεύονται για την νοικοκυροσύνη τους και την φερεγγυότητά τους απέναντι στους πάτρωνες και όχι στους πελάτες τους στο εσωτερικό! Προπαγανδίζοντας την επιστροφή της πολιτικής στον δημόσιο χώρο, δεν κάνω τίποτε περισσότερο παρά να υποστηρίζω την επανασύνδεση της ηθικής με την πολιτική. Αυτό και μόνον αυτό θα οδηγούσε σε ένα κοινωνικά νομιμοποιημένο πλεόνασμα, αφού πρώτα η χώρα σταθεροποιείτο σε μια αναπτυξιακή διαδικασία, μέσω της παραγωγικής ανασυγκρότησης και μιας ανταγωνιστικότητας που δεν θα στηριζόταν στην υποτίμηση, έως εξευτελισμού, της εργατικής δύναμης.