Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων: Απαράδεκτο το συζητούμενο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, να αποσυρθεί
Το καθόλα αν-αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών κατέθεσε μέσα στο
Πάσχα ένα νομοσχέδιο για την «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία
αιγιαλού και παραλίας», επαγγελλόμενο, δήθεν, την προστασία τους.
Πρόκειται όμως για ένα ένα νομοσχέδιο, που
1. Αφορά ένα καθαρά γεωμορφολογικό και απόλυτα περιβαλλοντικό ζήτημα,
όπως αυτό του ορισμού της παραλίας και του αιγιαλού, που η επεξεργασία
του θα απαιτούσε διεπιστημονική και ακαδημαϊκή υποστήριξη.
Αντ’ αυτού αποδομείται από τη συστατική του ταυτότητα και περιγράφει το πρόβλημα με όρους οικονομικής, αποκλειστικά, εκμετάλλευσης.
Η φράση: «Η οικονομική σημασία της παράκτιας ζώνης είναι τεράστια και
απαιτείται να απελευθερωθούν οι τεράστιες δυνατότητες οικονομικής
ανάπτυξης που παρέχει», που αναφέρει η εισηγητική έκθεση - παρωδία του
αρμόδιου υπουργού κ. Στουρνάρα, συμπυκνώνει όλη την ουσία και τον σκοπό
κατάθεσης του νομοσχεδίου.
2. Αντιμετωπίζει οριζόντια, για μια ακόμα φορά, ένα υφιστάμενο πρόβλημα, χωρίς τον απαραίτητο χωροταξικό σχεδιασμό,
που θα συμπεριελάμβανε την ανάγνωση και προστασία του τοπίου και θα
διαβάθμιζε την ένταση της τουριστικής εκμετάλλευσης σε κάθε ακτή: από
την αξιοποιημένη /οργανωμένη παραλία, μέχρι την πλήρη απαγόρευση και της
πρόσβασης ακόμα.
3. Υποτιμά σκόπιμα και «απορρίπτει» για μια φορά ακόμα την επιστημονικά τεκμηριωμένη προστασία και την αναγκαιότητα του σχεδιασμού.
Εμφανίζοντας το σημερινό θεσμικό πλαίσιο ως «αναιτιολόγητα πολύπλοκες διαδικασίες αδειοδοτήσεων, από πλείστες υπηρεσίες και φορείς του δημοσίου (Υπουργεία Οικονομικών, Περιβάλλοντος, Πολιτισμού, Ναυτιλίας, Εθνικής Άμυνας κλπ)» το νομοσχέδιο αποφαίνεται ότι αυτή η κατάσταση είναι υπαίτια «για την χρόνια καθυστέρηση κάθε επένδυσης που απαιτεί την κατασκευή έργου (προβλήτας λ.χ.) στον αιγιαλό». Η περιγραφή ξεκινάει με ένα δημόσιο έργο –μια προβλήτα λ.χ. – για να εισαχθεί εντέχνως και το ζητούμενο που είναι «… η απλή παραχώρηση της χρήσης αιγιαλού για τουριστική αξιοποίηση».
4. Εισάγει ένα ουσιαστικό πρόβλημα, με την πλήρη αποσύνδεση της διαδικασίας καθορισμού του αιγιαλού και της παραλίας.
Ο διαχωρισμός των διαδικασιών χαρακτηρισμού του αιγιαλού από τις
αντίστοιχες διαδικασίες για τον καθορισμό της ζώνης παραλίας αντιβαίνει
στη θεώρηση του παράκτιου χώρου και των οικοσυστημάτων του ως μιας
ενιαίας γεωγραφικής ενότητας και στη σχετική Ευρωπαϊκή σύσταση
(2002/341). Η ζώνη παραλίας συμβάλλει στην ισορροπία του παράκτιου οικοσυστήματος
και εξυπηρετεί όχι μόνο την επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα αλλά
κυρίως λειτουργεί ως τροφοδότης χερσογενούς υλικού (buffer zone),
διατηρώντας το ισοζύγιο της παράκτιας ζώνης.
Η επιλογή του διαχωρισμού των δύο διαδικασιών, σε συνδυασμό με την
ανυπαρξία σχετικής χρονικής πρόβλεψης για τον καθορισμό ζώνης παραλίας,
θα οδηγήσει στη δημιουργία καταστάσεων που θα έρχονται σε αντίθεση με το
χαρακτήρα της παραλίας ως κοινόχρηστου αγαθού αλλά και ως τμήματος της παράκτιας ζώνης, που χρήζει αυξημένης προστασίας,
δίνοντας την «ευκαιρία» στους ιδιοκτήτες ακινήτων στην εκτός του
αιγιαλού ζώνη να προχωρήσουν σε κατασκευές οι οποίες θα καταστήσουν
πρακτικά αδύνατο το μεταγενέστερο καθορισμό, αφού θα δημιουργείται “όταν
απαιτείται”, “ύστερα από αίτηση ενδιαφερόμενου”, με “ειδική αιτιολογία”
και βέβαια με διαδικασίες εξπρές.
Επί πλέον, το νομοσχέδιο διατηρεί τις ισχύουσες ρυθμίσεις για την
οριοθέτηση του “παλαιού αιγιαλού”, που θεωρούνται συνταγματικά έωλες και
περιβαλλοντικά επικίνδυνες, καθώς μετατρέπουν το δημόσιο κτήμα σε μεταβιβάσιμη “ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου”.
5. Παραδίδει το σύνολο των ακτών της χώρας στους ιδιώτες και στα μεγάλα –
στρατηγικά !! – επιχειρηματικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για την
πραγματική ανάγκη αειφορίας των παράκτιων οικοσυστημάτων και διαλύοντας
το όποιο θεσμικό πλέγμα προστασίας τους.
Η περιγραφή τους στο κεφάλαιο των ορισμών είναι αποκαλυπτική για τη συνέχεια που ακολουθεί, περιγράφοντας τους όρους για μια άλλη τουριστική ανάπτυξη, αυτή της αυτόματης επέκτασης, της άκριτης παραχώρησης δικαιωμάτων χρήσης, του επεκτατικού παρεμβατισμού ανάλογα με τις κλίνες της κοντινής τουριστικής μονάδας.
Σήμερα, όποιος χτίζει ένα τουριστικό συγκρότημα διεκδικεί, με όποιον
τρόπο μπορεί, την παραλία που του χρειάζεται (αυθαίρετες κατασκευές,
παράνομη μίσθωση από ΟΤΑ, υποβάθμιση ώστε να «αξιοποιηθεί» με ευνοϊκούς
όρους, κλπ). Το νομοσχέδιο διευκολύνει αυτή τη διαδικασία, αγνοώντας σημαντικές διαστάσεις της διαχείρισης αυτών των οικοσυστημάτων.
Στην ισχύουσα νομοθεσία για τον αιγιαλό, η κατ` εξαίρεση χρήση για
κοινωφελείς ή και επιχειρηματικούς σκοπούς, προϋποθέτει να μην
παραβιάζεται ο προορισμός τους ως κοινόχρηστων και η φυσική μορφολογία
τους, ενώ η παραχώρηση της αποκλειστικής τους χρήσης επιτρέπεται μόνο
για λόγους υπέρτερου και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος. Στο νέο
νομοσχέδιο αυτό γίνεται «σύμφωνα με ειδικές διατάξεις»
Σε σχέση με την παραχώρηση χρήσης των παρόχθιων ζωνών, το νομοσχέδιο
προβλέπει ότι κηρυγμένοι αρχαιολογικοί χώροι και κάθε φύσης
προστατευόμενες περιοχές ή ευπαθή οικοσυστήματα μπορούν να περιλαμβάνονται σε παραχωρούμενες κοινόχρηστες εκτάσεις με τη σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου κατά περίπτωση υπουργείου(!!)
Επιτομή των διατάξεων του νομοσχεδίου είναι η επιτρεπόμενη επιχωμάτωση θαλάσσιου χώρου
για την εξυπηρέτηση επιχειρήσεων που ασκούν, σε όμορη με τον αιγιαλό
έκταση, τουριστική δραστηριότητα ενταγμένη στο θεσμικό πλαίσιο
Στρατηγικών Επενδύσεων. Για κάθε κλίνη που διαθέτει η όμορη τουριστική
μονάδα μπορούν να επιχωματωθούν μέχρι 5 τετραγωνικά μέτρα θαλάσσιου
χώρου. Ολόκληρη η έκταση που προκύπτει από τις επιχωματώσεις
οριοθετείται υποχρεωτικά ως αιγιαλός, μετά από έγκριση Στρατηγικής
Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.
6. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα αντιπεριβαλλοντικό αλλά και, δυνάμει, αντι-αναπτυξιακό νομοσχέδιο. Εάν ισχύσουν οι ρυθμίσεις του, θα αποτελέσουν καταστροφή για τον ελληνικό τουρισμό και την ελληνική οικονομία, καθώς θα οδηγήσουν στην υποβάθμιση των ελληνικών παραλιών, του βασικού χαρακτηριστικού της ελληνικής τουριστικής «υπεραξίας», που βασίζεται στην αυθεντικότητα.
Το νομοσχέδιο «προστασίας του αιγιαλού»:
- όχι μόνο δεν προστατεύει, ούτε διαχειρίζεται, τον αιγιαλό και την παραλία με επάρκεια αλλά αντίθετα,
- δημιουργεί το πλαίσιο για την
απαξίωση και εμπορευματοποίηση των δημόσιων κοινόχρηστων πόρων που
προστατεύονται από το Σύνταγμα και
- είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση,
που δεν τηρεί καν τα προσχήματα και υπονομεύει το μέλλον των φυσικών
πόρων της χώρας και του μέλλοντός μας.
Ο αιγιαλός και η παραλία, είναι Δημόσια αγαθά και ανήκουν στους Πολίτες.
Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο.
Με βάση όλα τα παραπάνω,
ο ΣΑΔΑΣ – Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων
θεωρεί το συζητούμενο νομοσχέδιο απαράδεκτο και ζητά την απόσυρσή του.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΥΡΤΩ ΔΕΣΠΟΤΙΔΗ ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου