ΑΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΤΑΜΙΣΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ , ΑΝΤΕ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ....

Εμετός ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Το «Ποτάμι» παραφούσκωσε από τη δημοσιότητα που πήρε από τα γνωστά συστημικά ΜΜΕ και αρχίζει σιγά – σιγά να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, παρά τις όποιες εξαγγελίες του πολιτικού του αρχηγού, πρώην δημοσιογράφου, Σταύρου Θεοδωράκη, για κάτι το «καινούριο» που έρχεται να φέρει στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου...
, την ώρα μάλιστα που η χώρα δοκιμάζεται από μια κυβέρνηση, την χειρότερη όλων των εποχών, η οποία κάνει όλα τα χατίρια των εταίρων – δανειστών και «βαφτίζει» ως «μεταρρυθμιστικό» έργο τις εντολές της τρόικα που ισοπεδώνουν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Το Ποτάμι λοιπόν φεύγει από το απολιτίκ ιδεολογικό του στίγμα και δείχνει ξεκάθαρα ότι τελικά έχει πολιτικές θέσεις, αλλά αυτές μάλλον δεν είναι προς όφελος του ελληνικού λαού και έχουν νεοφιλελεύθερο πρόσημο. Τέτοιες απόψεις φαίνεται ότι εκφράζει και ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή Αθηνών, Σταύρος Τσακυράκης, ο οποίος με ένα άρθρο του, κάνει λόγο για αλλαγές στην ενημέρωση από τα ΜΜΕ, επανάσταση στη Δικαιοσύνη, λογοδοσία των πολιτικών, πανεθνικό προσκλητήριο, λαϊκό κίνημα «πλήρωσε – πλήρωσε», εκποίηση δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων, δραστική μείωση δαπανών στο κράτος Πρόνοιας, αλλαγές στην Παιδεία, καμία ανοχή στη βία και άλλα τινά. Όλα αυτά τα παρουσιάζει ως «μεταρρυθμίσεις» ο κ. Τσακυράκης, αλλά με έναν επίλογο – «βόμβα», προτείνει ότι αν όλα αυτά δεν γίνουν, να υπάρξει δηλαδή Κράτος δικαίου διαλύοντας το Κράτος Πρόνοιας (αυτό πως γίνεται μόνο ο κ. Τσακυράκης μπορεί να το εξηγήσει), τότε η χώρα και κάθε οικογένεια χωριστά μπορεί να αδελφοποιηθεί με μια αντίστοιχη γερμανική για μπουν οι αντίστοιχες ελληνικές σε ένα «πρόγραμμα» και να μειώσουν εκείνες το έλλειμμα.

Γράφει χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών, Σταύρος Τσακυράκης:

«Αδελφοποίηση με τους Γερμανούς»

«Αν για διαφόρους λόγους είναι αδύνατο να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούνται υπάρχει μια ριζοσπαστική πρόταση που έχει μεν το φοβερό μειονέκτημα να μην εμπιστεύεται την ικανότητά μας να πράττουμε με αυτονομία, φαίνεται, όμως, αποτελεσματική. Θα λύναμε όλα τα προβλήματά μας αν κάθε ελληνική οικογένεια προχωρούσε στην αδελφοποίησή της με μια γερμανική και ανέθετε σε αυτήν την πλήρη διαχείριση των οικονομικών της. Κάθε πρωί μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου θα έβγαινε το πρόγραμμα της ημέρας και το βράδυ θα γινόταν ο σχετικός έλεγχος. Θα εξανεμίζαμε το έλλειμμα πιο γρήγορα από όσο υπόσχεται ο κ. Α. Σαμαράς. Με την υπόδειξη των αδελφών μας θα πληρώναμε όλοι φόρους και θα περιορίζαμε την σπατάλη. Αυτή η καθημερινή επαφή θα είχε ασφαλώς και γενικότερα ευεργετικά αποτελέσματα στην παιδεία μας, στο σεβασμό των συμπολιτών μας και στην επικράτηση του κράτους δικαίου».

Αυτό προφανώς είναι το «καινούριο» που πρεσβεύει το Ποτάμι, το οποίο προσπαθεί αγωνιωδώς να παρουσιάσει τις θέσεις του, χωρίς να κάνει τώρα, όπως είναι φυσιολογικό για ένα κόμμα που διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού ένα ιδρυτικό Συνέδριο, αλλά μετά τις ευρωεκλογές. Μετά δηλαδή από την απομάκρυνση από το «ταμείο». Μερικοί όμως, όπως ο κ. Τσακυράκης, δεν μπορούν να συγκρατηθούν και να κρύψουν τον «μεταρρυθμιστικό» τους οίστρο. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι ο Σταύρος Τσακυράκης είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και πέρα από τα υπόλοιπα που λέει, τα οποία ασφαλώς και έχει δικαίωμα να τα λέει, καθώς είναι η γνώμη του, το τελικό του συμπέρασμα, αν δηλαδή δεν γίνουν όσα λέει, τότε η χώρα και οι ελληνικές οικογένειες θα πρέπει να προχωρήσουν σε «αδελφοποίηση» και να ακολουθούν το πρόγραμμα και τις εντολές των αντίστοιχων γερμανικών.

Οι πάντες και τα πάντα κρίνονται, αλλά σύμφωνα και με την άποψη άλλων κορυφαίων Συνταγματολόγων, Ελλήνων και ξένων, έχει αποδειχθεί το τι έχουν προξενήσει στο ελληνικό Σύνταγμα τα Μνημόνια, η τρόικα και η υλοποίηση ακραίων πολιτικών λιτότητας, τις οποίες υπαγορεύει η νεοφιλελεύθερη σκέψη και πρακτική του Βερολίνου για όλους τους άλλους Ευρωπαίους, εξαιρώντας βέβαια τον εαυτό του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι τις εκλογές ο ελληνικός λαός έχει να δει και να ακούσει πολλά ακόμα, αλλά έχει και την επιλογή με τη δύναμη της ψήφου να δείξει το τι χώρα θέλει, τι Ευρώπη θέλει.