Ε ΡΕ ΜΕΡΚΕΛ ΣΥΡΙΖΑΙΑ

Μία ενδιαφέρουσα άποψη για το ενδεχόμενο η Μέρκελ και ο Σόιμπλε να είναι... ΣΥΡΙΖΑ...

Bρε, μπας και η Άγκελα και ο Σόιμπλε είναι... ΣΥΡΙΖΑ;
(Πηγή : http://www.axiaplus.gr/article/8908/bre-mpas-kai-h-agkela-kai-o-soimple-einai-syriza)
Μέχρι η κ. Λαγκάρντ να πάρει το «μάθημά της» και να μην μπερδεύει πλέον μια χώρα της Ευρωζώνης με τον Νίγηρα, πρόλαβε να στείλει ακόμα μερικές χιλιάδες ψήφους στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ.
Και μετά ήρθε η σπουδαιοφανής Κομισιόν με την «έκθεσή» της, η οποία, κατόπιν –προφανώς– εμβριθούς ανάλυσης και θεόσταλτης έμπνευσης…, απεφάνθη ότι για την αποτυχία των στόχων των μνημονίων φταίνε η πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική αναταραχή στην Ελλάδα. Δηλαδή η Κομισιόν πέτυχε το ακατόρθωτο και το αντίστοιχο του τετραγωνισμού του κύκλου: Το αιτιατό να προκαλεί το… αίτιο! Αφού η Κομισιόν λέει, ουσιαστικά, ότι δεν ήταν τα μνημόνιά της που προκάλεσαν πολιτική ρευστότητα και κοινωνική αναταραχή στην Ελλάδα, αλλά το αντίστροφο. Η κοινωνική αναταραχή και η πολιτική ρευστότητα προκάλεσαν τα μνημόνιά της!
Μαζί με αυτό το πόνημα, το οποίο αυτοδικαίως θέτει υποψηφιότητα για Νόμπελ, στέλνει μαζί με το μήνυμα αδιαλλαξίας και ανοησίας που κουβαλά και κάποιες πρόσθετες χιλιάδες ψηφοφόρων στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Αν σε αυτές τις «ευγενικές χορηγίες» προσθέσει κανείς και τους «μεγάλους χορηγούς του Αλέξη», τον κ. Σόιμπλε και την κ. Μέρκελ, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: «Βρε, μπας και όλοι αυτοί είναι ΣΥΡΙΖΑ;». Μήπως τελικά για κάποιους λόγους που ο κοινός νους αδυνατεί να συλλάβει, όλοι αυτοί θέλουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Προφανώς, οι περισσότεροι εξ αυτών ίσως και να βγάζουν σπυράκια και μόνο με την ιδέα ότι μπορεί να βρεθούν συνδαιτυμόνες και ισότιμοι συνομιλητές με τον Α. Τσίπρα σε κάποιο δείπνο σημαντικών αποφάσεων κάποιας κρίσιμης συνόδου κορυφής. Ωστόσο, με την προκλητική συμπεριφορά τους δεν παύουν να στέλνουν κατά κύματα –για την ακρίβεια, κατά… δήλωσή τους– κόσμο στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε σημείο, μάλιστα, ώστε να δίνουν την εντύπωση ή ότι το κάνουν επίτηδες ή ότι διαθέτουν IQ… ραδικιού!
Αγνοώ αν το ραδίκι φύεται στο Μόναχο ή στο Βερολίνο. Και το μόνο ζαρζαβατικό Βρυξελλών που γνωρίζω είναι τα λαχανάκια τους. Ωστόσο, ο πολιτικός μπαχτσές της διευθύνουσας ομάδας της Ε.Ε. φαίνεται ότι διαθέτει, και μάλιστα σε αφθονία.
Οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν πλέον με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο: Τρεις παράμετροι θα καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου: 1) Η απαίτηση της πλειοψηφίας να υπάρξει κυβέρνηση και σταθερότητα στις 18 Ιουνίου. 2) Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που υπεισήλθε στον δημόσιο διάλογο. 3) Το δίλημμα και των προηγούμενων εκλογών «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», το οποίο, παρ’ ότι βρίσκεται σε υποχώρηση, δηλαδή δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στις 6 Μαΐου, παραμένει μια κρίσιμη παράμετρος. Κι αυτό που διαπερνά και τις τρεις παραμέτρους είναι η έννοια της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Μια έννοια που ξεπήδησε αβίαστα από την κάλπη της 6ης Μαΐου και δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα –πλην του «απόντος» ΚΚΕ– και ούτε ένας πολίτης που να μην τη συμπεριλαμβάνουν στα αιτήματά τους, έστω κι αν δεν εννοούν όλοι τα ίδια πράγματα χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη.
Δεν χρειάζεται κανείς να διαθέτει δίκτυα αντικατασκοπείας ή ισχυρά και αθέατα λόμπι για να γνωρίζει πως, αν το εννοούν ότι θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ ή ότι το κόστος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολλαπλάσιο του κόστους διάσωσής της, τότε δεν θα όρθωναν απροσπέλαστο τείχος πολιτικής βλακείας και αδιαπέραστο φράκτη κυνισμού και σκληρότητας απέναντι σε μια κοινωνία που φώναξε με τον πιο δραματικό και οφθαλμοφανώς επικίνδυνο τρόπο «δεν αντέχουμε άλλο». Εστω κι αν δεν ήταν διατεθειμένοι να επαναδιαπραγματευθούν, θα έλεγαν ή θα άφηναν να εννοηθεί ότι είναι. Οπως ακριβώς δηλαδή έκαναν όταν και οι ίδιοι σοκαρίστηκαν από τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου. Τι άλλαξε όμως από τις «συμπονετικές» και «κατευναστικές» αντιδράσεις των πρώτων ημερών; Ενα μόνο άλλαξε: Η πολιτική τους απόφαση να πιέσουν και να «εκβιάσουν» τον ελληνικό λαό να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και «κυβέρνηση της Αριστεράς» και να στηρίξει τα κόμματα της πιο ήπιας επαναδιαπραγμάτευσης. Κι αυτό φάνηκε είτε με τις εμφανώς πιο σκληρές δηλώσεις τους, είτε με το πιεστικό κόψιμο του 1 δισ. από τη δόση του Μαΐου, είτε με την «κινδυνολογία της δραχμής» που αναζωπύρωσαν, είτε με τη χαρακτηριστική καθυστέρηση της άφιξης των 18 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είτε με τη σαφή προειδοποίηση ότι και η δόση του Ιουνίου δεν θα δοθεί μέχρι νεωτέρας, είτε με την αθέτηση της δέσμευσής τους για την καταβολή των 6,5 δισ. που προορίζονται ώστε το ελληνικό κράτος να εξοφλήσει όσους χρωστάει και να τονωθεί η ρευστότητα στην αγορά, είτε, είτε, είτε…
Κι ενώ έχουν αυτόν τον σχεδόν δηλωμένο και εμφανή στόχο, τι κάνουν; Ο,τι μπορούν για να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ! Βρε, μπας και η Ανγκελα και ο Σόιμπλε είναι… ΣΥΡΙΖΑ;