ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΑΙΔΡΑΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑΣ ΙΙ

Ο Σταμάτης ΙΙ

"Θα χάσουμε το εξάμηνο" μου είπε μια φορά το '87 που τα πανεπιστήμια έκαναν καταλήψεις γιατί η τότε πολιτική ηγεσία ήθελε να σταματήσει την παροχή δωρεάν βιβλίων. "Ναι, το ίδιο και μεις". του απάντησα.

"Την περασμένη βδομάδα" συνέχισε, "μετά τους συνεχείς μας αγώνες, διοργανώθηκε ένα press-conference και ήρθαν ...

στη σχολή δημοσιογράφοι, να ακούσουν επιτέλους γιατί κάνουμε τόση φασαρία και δεν κοιτάμε τη δουλειά μας".

"Καθόμουν στο αμφιθέατρο με κάτι φίλους, περήφανος και γω που με τον αγώνα μου είχα καταφέρει να κάνω το σύστημα να υποκύψει και να έρθει σε μένα να με ακούσει και αισιόδοξος ότι μετά την προβολή των αιτημάτων μας στην Ελληνική κοινωνία, θα νικούσαμε".

"Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο με φοιτητές και ορδές ολόκληρες από δημοσιογράφους είχαν συνωστιστεί σε θρανία στο έδρανο στη θέση του καθηγητή, όλοι μαζί στη σειρά, με κάμερες, φλας και φωτογραφικές μηχανές."

"Αρχίζουμε παιδιά", ρώτησε ο αρχιδημοσιογράφος και πριν απαντήσουμε έθεσε το ερώτημα:

"Ποιοι είναι οι λόγοι των κινητοποιήσεων σας"; ρώτησε.

"Οι λόγοι των κινητοποιήσεων κύριοι," σηκώθηκε ένας σύντροφος της ΠΑΣΠ, "είναι οι Α, Β, Γ, Δ"

Αμέσως σηκώθηκε ο πρόεδρος της ΔΑΠ και φανερά εκνευρισμένος είπε απευθυνόμενος στον σύντροφο της ΠΑΣΠ: "Τι λέτε κύριε συνάδελφε; Οι λόγοι της κατάληψης όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι, είναι οι Ζ, Η, Θ, Ι και παρακαλώ να σταματήσετε την προβοκάτσια και το λαϊκισμό και να συνέλθετε".

Οταν τα άκουσε αυτά ο σύντροφος πρόεδρος της ΚΝΕ, πετάχτηκε έξαλος και ούρλιαξε προς τους δυο: "Είστε και οι δύο εκτός πραγματικότητας κύριοι συνάδελφοι. Γνωρίζετε πολύ καλά, ότι τα προβλήματα στη σχολή είναι αυτά (και τα παρέθεσε) και οι λόγοι για την κατάληψη είναι οι Κ,Λ,Μ,Ν και παρακαλώ να πάρετε τα ξυρισμένα κεφαλάκια σας και να αποχωρήσετε από την αίθουσα γιατί διασπάτε τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος".

Ενας σύντροφος της ΔΑΠ, πήρε ένα χοντρό βιβλίο (Στοιχεία μηχανών Ι - πάνω από 400 σελίδες) και το εκσφεντόνισε στο κεφάλι του προέδρου της ΚΝΕ.

Μέσα σε πέντε λεπτά, το αμφιθέατρο είχε γίνει γαλατικό χωριό. Ολοι έπαιζαν σφαλιάρες με όλους. Βιβλία δωρεάν σαν κι αυτά που δε θέλαμε να σταματήσουν να μας δίνουν εκσφεντονίζονταν προς πάσα κατεύθυνση, ενώ οι δημοσιογράφοι έντρομοι παρακολουθούσαν τη σκηνή με γουρλωμένα μάτια.

Εκείνη την ώρα, αποφάσισα ότι ποτέ δε θα ασχοληθώ με τα κόμματα και την πολιτική."

Εργάζονταν από φοιτητής. Τον καιρό που εγώ σέρβιρα καφέδες, ο Σταμάτης δούλευε ήδη σαν μηχανικός σε τεχνική εταιρία. Ενα βράδυ μου εκμυστηρεύτηκε το εξής:

"Πήγα χτες στη Διεύθυνση τεχνικών υπηρεσιών. Τρεις μηχανολόγοι όλοι κι όλοι για μια ολόκληρη διεύθυνση που επιβλέπει έργα δισεκατομμυρίων δραχμών. Υπέβαλα λογαριασμό. Εκατόν πέντε εκατομμύρια δραχμές. Τον υπέβαλα στο γραφείο του επιβλέποντος μηχανικού. Μπροστά του είχε μια στοίβα πιστοποιήσεις και λογαριασμούς. Πρέπει να ήταν πάνω από εκατό. Τους έπιασε με τα δυο του χέρια, σήκωσε τον πάκο, τον κόλλησε στο πηγούνι του και μου έκανε νόημα με τα μάτια να βάλω το λογαριασμό στη βάση του πάκου.

Τον έβαλα.

Σκέπασε το λογαριασμό με τον πάκο. Ο λογαριασμός που μου είχε πάρει πάνω από είκοσι ώρες να συντάξω, βρίσκονταν στη βάση του πάκου.

Ο επιβλέπων που έκλεισε το μάτι πονηρά. "Πες στο αφεντικό σου", (ξανάκλεισε το μάτι) "αν θέλει να προχωρήσει γρήγορα ο λογαριασμός" (ξανάκλεισε το μάτι) "να κάνει ότι πρέπει" (ξανάκλεισε το μάτι). "Ξέρει αυτός".

Εκείνη την ώρα, είδα ταινία.

Με πρωταγωνιστή εμένα. Δέκα χρόνια μεγαλύτερο. Να έχω να πληρώσω προσωπικό, υποχρεώσεις και προμηθευτές και ο επιβλέπων να μου κλείνει το μάτι. Το σενάριο έλεγε, ότι άρπαξα τον επιβλέποντα από το λαιμό, του έβγαλα με το δάχτυλο το μάτι που έπαιζε συνέχεια και τον πήρα και τον πέταξα με λύσσα από το παράθυρο.

Η συνέχεια της ταινίας ήταν αστυνομική. Χειροπέδες, δικαστήρια, φυλακή, γυναίκα και μάνα να κλαίνε και παιδιά να ζητιανεύουν.

Το πήρα απόφαση.

Δε θα ασχοληθώ με τα δημόσια έργα.

Θα ασχοληθώ με τα ιδιωτικά.

Γύρισα στην εταιρία και διηγήθηκα την ιστορία στον υπεύθυνο μηχανικό.

Χωρίς το αστυνομικό μέρος."

Πράγματι, ο Σταμάτης ασχολήθηκε με έργα ιδιωτικά. Οταν έφυγε από την εταιρία που δούλευε, έφτιαξε ένα μικρό γραφείο και άρχισε στην αρχή με μελέτες. Ηταν καλός. Και μερακλής. Και ευγενικός. Και τίμιος. Και δουλευταράς. Δεν καταλάβαινε ούτε από καιρό, ούτε από ήλιο, ούτε από λάσπες. Ετρεχε όλη μέρα στα γιαπιά. Δούλευε μαζί με τους τεχνίτες και δεν έφευγε από εκεί, μέχρι να γίνει η δουλειά. Ολημερίς και ολονυχτίς. Και η μια μελέτη έφερε την άλλη και οι μελέτες φέραν τις κατασκευές, και το γραφείο ήταν πια μικρό και ήρθε η ώρα ο Σταμάτης να κάνει το μεγάλο βήμα.

Και το έκανε. Εφτιαξε μια ανώνυμη εταιρία κατασκευών. Από το μηδέν. Χωρίς να τον βοηθήσει κανείς. Χωρίς να χρωστάει χάρη πουθενά. Από τους γονείς του μόνο χρέη βρήκε. Βοήθεια καμιά. Ούτε μια επιδότηση δεν πήρε. Τη μια η εταιρία του ήταν μικρή, την άλλη το προσωπικό πολύ. Αλλά ο Σταμάτης ήταν αγωνιστής. Και η μια δουλειά έφερε την άλλη και οι δουλειές μεγαλώνανε και η εταιρία αναπτύχθηκε και έφτασε ο Σταμάτης να έχει εκατό άτομα προσωπικό και τριάντα αυτοκίνητα να αλωνίζουν την πόλη και φήμη και δόξα και χρήμα πολύ.

Επαιζε με τα εκατομμύρια σαν να ήτανε στραγάλια.

Αυτό που θαύμαζα όμως πιο πολύ, δεν ήταν η πρόοδος του. Ηταν κατά κάποιον τρόπο αναμενόμενη. Οταν ένας άνθρωπος με ήθος και εξαιρετικό μυαλό καταπιάνεται με κάτι, το κάνει καλά. Το πιο εντυπωσιακό, ήταν ότι ο χαρακτήρας του δεν είχε αλλάξει. Ο τρόπος που μιλούσε και φερόταν ήταν ο ίδιος, όπως και τότε που βρισκόμασταν φοιτητές και μαζεύαμε τα φραγκοδίφραγκα να πάρουμε τα βρωμερά σουβλάκια του κόκκορα που μας κατέστρεφαν το στομάχι.

Για να είμαι ειλικρινής, τον ζήλευα και εγώ. Δεν τον φθονούσα, αλλά τον ζήλευα. Ηθελα να είμαι σαν κι αυτόν.