Κάθε φορά, που ένας νόμος σε στέλνει πιο βαθιά στην καταστροφή, στερεί το ψωμί των παιδιών σου και σε γυρίζει πίσω στο 1949, να θυμάσαι πως από τη δική σου καταστροφή οι πολιτικοί κερδίζουν πόντους. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης Δείτε όλα τα άρθρα του/της

Πιάσ’ τα από την αρχή

ΣΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΗΜΕΡΕΣ τελειώνει το 2012, θα μπούμε στο 2013, κι αν αποφασίσει κανείς να κάνει μια ανασκόπηση του χρόνου που πέρασε, οι δεκαπέντε ημέρες που απομένουν δεν θα του φτάσουν. Χρονιά σαν το 2012 δεν συναντιέται στην Ιστορία αυτής της χώρας. Στις 6 Μαΐου είχαμε εκλογές. Ο Πρίγκιπας του Καστελόριζου, Γιώργος Παπανδρέου, είχε ήδη παραιτηθεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το παλούκι των αποτελεσμάτων το έφαγε ο νέος ηγέτης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 13,18% πήρε το ΠΑΣΟΚ, κερδίζοντας 41 έδρες. Πολύ χαμηλότερα από τα αποτελέσματα προηγουμένων εκλογών. Πρώτο κόμμα η Ν.Δ., με το φτωχό 18,85% και 105 έδρες, και δεύτερο κόμμα -έκπληξη- ο ΣΥΡΙΖΑ, με 16,78% και 52 έδρες. Κάπου στο βάθος των αποτελεσμάτων βρισκόταν η νεοδημιουργημένη ΔΗΜΑΡ, με 6,11% και 19 έδρες. Κυβέρνηση δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο αν συνεργαζόντουσαν τα τρία δεξιά κόμματα, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Οι τρεις τους συγκέντρωναν 165 έδρες και μπορούσαν να σχηματίσουν μια πολύ δυνατή κυβέρνηση. Ομως δεν συμφώνησαν και αναγκαστικά ξαναπήγαμε σε εκλογές. Εν τω μεταξύ, η χώρα βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στο χρέος. Οι νέες εκλογές έγιναν στις 17 Ιουνίου. Τα τρία πρώτα κόμματα ήσαν Ν.Δ. (129 έδρες), ΣΥΡΙΖΑ (71 έδρες), ΠΑΣΟΚ (33 έδρες). Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση, με 162 έδρες, αλλά επειδή στο βάθος των αποτελεσμάτων βρισκόταν το σχέδιο να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό, χρειαζόντουσαν κι ένα άλλοθι. Και, ω του θαύματος, ο Αριστερός Κουβέλης, που τον Μάιο δεν συνεργαζόταν, αποφάσισε να συνεργαστεί, για να συνδράμει στη διάσωση της χώρας! Και τα έχετε δει τα αποτελέσματα. Κάποιος αναγνώστης θα με ρωτήσει: «Γιατί σπατάλησες 270 λέξεις για να μας πεις αυτά που τα ζήσαμε και τα ξέρουμε;». Η απάντηση είναι στο συμπέρασμα. Εκανα την ανακεφαλαίωση για να φτάσω να πω το εμφανές συμπέρασμα: Η συμπεριφορά αυτών των τριών δείχνει πως δεν τους ενδιαφέρεις, δεν τους νοιάζεις, δεν τους απασχολείς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους ανέλιξη. Εχουν αναλάβει υποχρεώσεις, παίρνουν εντολές και τις εκτελούν, πλην όμως όχι άνευ ανταλλαγμάτων. Κάθε φορά, λοιπόν, που ένας νόμος σε στέλνει πιο βαθιά στην καταστροφή, στερεί το ψωμί των παιδιών σου και σε γυρίζει πίσω στο 1949, να θυμάσαι πως από τη δική σου καταστροφή οι πολιτικοί κερδίζουν πόντους. Και να τους αποβάλεις από τη ζωή σου.