|
|
ΠΗΓΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,
στη θάλασσα. Πλήρωσα εφτά ευρώ την ξαπλώστρα, συν τρία η γκαζόζα, δέκα.
Βάλ’ το επιπλέον έξι (καθότι δυο κόρες, δυο γαμπροί, δυο εγγόνια), να
’σου εβδομήντα ευρώ με το που πατάω το πόδι μου στην άμμο. Καλά, σκέφτηκα, μ’ ένα μπάνιο θα τη βγάλω όλο το καλοκαίρι, αυτό ήτανε το πρώτο, αυτό και το τελευταίο, καθότι καλό μεν το μπάνιο στην υγεία, αλλά ολέθριο στην τσέπη μιας, που μυαλό δεν έβαλε κανένας και, κρίση-ξεκρίση, οι… ξαπλώστρες στις περσινές τιμές κρατάνε και σκόντο δεν κάνουνε κανένα, καθόσον άμα σου πέφτει βαριά η ξαπλώστρα, πάρε την πετσετούλα σου και τράβα παραπέρα με τις απλωμένες κουρελούδες και τα καρπούζια να δροσίζονται στο κύμα. Επειδή κάτι μεσοαστικά υπόλοιπα μένανε ακόμη και λέμε κάνε κράτει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που δεν θα ’χουμε μαντίλι να κλάψουμε, για να μεταταγούμε στη συνομοταξία της πλέμπας, αποφασίζουμε οικογενειακώς να μην γκρινιάξουμε, να μη γρουσουζέψουμε, να μην γκαντεμιαστούμε και σαν ξένοιαστοι νοικοκυραίοι, λες και δεν συμβαίνει τίποτα, ν’ ασχοληθούμε με το φλουτς-φλουτς του κύματος και τ’ αεράκι της θάλασσας που δεν λέει να φυσήξει. Τα μωρά με τα κουβαδοφτιαράκια τους το είδανε Αλάσκα και ψάχνουνε για πετρέλαιο και χρυσάφι υπό την άμμο της παραλίας Μαραθώνας Βου της νήσου Αιγίνης και όλα δείχνουν ότι όντως ξεκινά ένα «υποκριτικώς» ανέμελο καλοκαίρι του πνέοντος τα λοίσθια μεσοαστού, όταν ο γείτονας της διπλανής ξαπλώστρας, ως Σόιμπλε του Σαρωνικού, αρχίζει με στεντόρεια φωνή να αναλύει στον διπλανό του ξαπλωμένο τη διαδρομή του ευρώ προς τη μετάλλαξή του σε δραχμή, η οποία θα συμβεί τη 17η Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα και ώρα οχτώ και ένα λεπτό, με το που ξεκινάνε τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια. Ξαπλώστρα την ξαπλώστρα, το νέο αναπαράγεται, γίνεται θέμα γενικής συζήτησης, κάποιος είχε συμπέθερο μετανάστη που είχε γείτονα τον κηπουρό του Βεστερβέλε και ήξερε, άλλος μίλαγε με τη θεία μιας συμμαθήτριας του Στουρνάρα όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο και ήξερε καλύτερα, κάποιοι άλλοι που μένανε δίπλα στο γραφείο ενός μεσίτη είδανε με τα μάτια τους τον Μπαρόζο να παζαρεύει μπιρ παρά μεζονέτα στην Πέρδικα (γι’ αυτό ήρθε ξαφνικά προχτές στην Αθήνα) και άντε βρες άκρη με τον Ελληνα που έτσι και μυριστεί δυστυχία και τραγωδία, απογειώνεται και ποιος τον πιάνει κι ακόμα τίποτα δεν είδαμε! Τι καλοκαίρι κι αυτό… | ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου